ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ...

Πάμε...

www.thedivagoeson.blogspot.com!

Με χαμόγελο, ε;

ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΣΚΕΨΕΙΣ,

ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ,

ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΩ ΕΓΩ!

ΕΙΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ;

ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΤΕ...

ΔΕ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΩ!

Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΟΥ BLOG

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

POST...

ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ,

ΑΛΛΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΒΡΩΜΑΕΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ!

ΜΕΙΟΝ...

Όλα γίνονται με σχετικά αφαιρετικές διαδικασίες. Ούτε λόγος για άλλη πράξη. Έχουμε κολλήσει στην αφαίρεση. Έπρεπε να το περιμένω όμως... Ποτέ δε μου άρεσε η αφαίρεση. Ακόμα κι η διαίρεση ήταν πιο αγαπημένη μου. Το "πλην" για κάποιο λόγο με δυσκόλευε. Και προφανώς για να τιμωρηθώ και να μάθω, κάποιος μου κάνει ιδιαίτερα μαθήματα για την αφαίρεση και τα επακόλουθά της. Διαφορές, κρατούμενα, πρόσημα.

Μου μείωσαν έναν άνθρωπο.

Έναν έρωτα και ένα φίλο.

Είδατε πως μπορεί μία πρόσθεση

(ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ+ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ)

να έχει στο τέλος "διαφορά";

Μου μείωσαν τις μέρες εργασίας...

Μία λιγότερη.

Μία "πράξη" που είναι ανάλογη με πολλές άλλες...

Μου μείωσαν το μισθό.

Μου μείωσαν τα ένσημα.

Μου μείωσαν την ψυχολογία...

Όλα αρνητικά...

Όλα βγάζουν!

Και τι μένει;

ΔΗΛΩΣΗ!

Αν μ' αγαπάς τόσο πολύ, όπως λες, μιας και με άφησες κυρίως για το δικό μου το καλό, μάζεψέ τα και φύγε. Δεν είναι πολλά άλλωστε αυτά που έχεις να πάρεις. Από όσα είχαμε, κάποια τα πέταξες, κάποια άλλα τα έσπασες, κάποια τα ξερίζωσες και τα υπόλοιπα τα έσπασες. Κι αν κατά τύχη -ή μήπως ατυχία;- κάτι έμεινε όρθιο, να το αφήσεις σε μένα. Τουλάχιστον εγώ δε γεννήθηκα για να καταστρέφω.

Σημείωση:

Και μη νομίζεις ότι κατάφερες να με κάνεις να σε σιχαθώ, να σε μισήσω ή να φύγω μακριά σου. Ποτέ δε θα διάλεγα εγώ αυτό το δρόμο. Απλώς ήθελα στο παιχνίδι με τους δικούς σου κανόνες, να μη σου τη χαλάσω, ώστε να φύγεις και να νιώθεις νικητής.

Αισθάνεσαι όμορφα τώρα;

ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ

Όλα σε θυμίζουν

Το μυαλό μου δε μπορεί

να δραπετεύσει.

απλά κι αγαπημένα.

Η φωνή σου, τα δάχτυλά σου,

το χρώμα που δε σου άρεσε.

Πράγματα δικά σου

Μία κούπα, ένα πουπουλένιο πάπλωμα,

ένα στυλό για να παίζεις...

καθημερινά.

Η σχολή, ένα σου μήνυμα,

το χαμόγελό σου.

Σαν να περιμένουν

Υποσχέσεις, σκέψεις και

"δώρα" που δε θα μοιραστούν ποτέ.

κι αυτά μαζί με εμένα

Κοιτάζω την οθόνη του laptop

και χαζεύω τις φωτογραφίες σου.

να 'ρθεις κι ας χαράξει

Δεν υπάρχει πανσέληνος μακριά σου.

για στερνή φορά.

Θυμάσαι την πρώτη φορά

που χάραξε για εμάς;

Όλη μας η αγάπη

Αυτή που γεννήθηκε από εμάς

κι ο καθένας τη μεγάλωσε μόνος του.

την κάμαρα γεμίζει

Και την καρδιά μου...

σαν ένα τραγούδι

"Θα σ' αγαπώ".

που γράψαμε κι οι δυο.

Κάτι σαν την ιστορία.

Πρόσωπα και λόγια

Όλα σε πλεόνασμα...

και τ' όνειρο που τρίζει

Ο φόβος του ανεκπλήρωτου

ξεπεράστηκε από το ίδιο το

ανεκπλήρωτο τελικά.

σαν θα ξημερώσει

Από το βράδυ που έφυγες;

τι θα 'ναι αληθινό.

Τίποτα...

ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΕΣ

Βάρυνα. Όπως η μουσκεμένη πετσέτα, το γεμάτο στομάχι, το ξεχειλισμένο ποτήρι. Όλα μου μοιάζουν ίδια. Σαν να μην έφυγες. Σαν να μη χάθηκες. Σαν να μην ήρθε ποτέ εκείνη η νύχτα. Σαν να είσαι εδώ... Και απλώς να έχεις σχολή, να βγήκες με τους φίλους σου για μπύρες, να κοιμήθηκες αλλού γιατί ήπιες πολύ, να γνώρισες κάποιον και να τον εμπιστεύτηκες αμέσως. Γενικά... σαν να μην άλλαξε κάτι.

Περιμένω να ακούσω το κουδούνισμα του τηλεφώνου και να δω ένα φακελάκι στην οθόνη, περιμένω να ακούσω τον ήχο της βιντεοκλήσης στο Skype -για πιο επίσημες συνομιλίες-, το συνεχόμενο και ενοχλητικό "νταν" του MSN. Περιμένω να ξαναδώ αριθμούς με πολλά ψηφία, τελείες αντί για ονόματα, πολλές τελείες αντί για λέξεις. Περιμένω μία κούπα με ζεστή σοκολάτα, έναν καναπέ με δύο κουβερτούλες, ένα καλάθι με καθαρές και βρώμικες κάλτσες. Περιμένω ακόμα το άγγιγμά σου στα χείλη μου για να δεις αν είναι σκληρά... Γενικά... περιμένω.

Σκέφτομαι που ποτέ δε θα σε δω, πως θα στερηθώ τη μεγάλη μας βόλτα, τον περίπατο στα στολισμένα για τα Χριστούγεννα μαγαζιά. Σκέφτομαι πως δε θα κωλοκάτσουμε ποτέ στην παραλία Δεκέμβρη μήνα για να μιλήσουμε. Σκέφτομαι πως δε θα μάθω ποτέ αν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που τους επιτρέπεις να σπάσουν τους κύκλους σου και να σε πλησιάσουν. Σκέφτομαι... γενικά.

Πονάω γιατί ποτέ πια δε θα είσαι εδώ να μου πεις αλήθεια, να με κάνεις να σκεφτώ, να με αφήσεις να σε δω να κλαις. Πονάω γιατί δε θα μοιράζεσαι μαζί μου τον πόνο και τον προβληματισμό σου. Πονάω γιατί δε θέλω, δε μπορώ, δεν αντέχω και δε με έμαθες να είμαι μόνος μου. Πονάω γιατί μου σπας τον καθρέφτη της ειλικρίνειας, στο όνομα του οποίου ορκιστήκαμε εκείνο το βράδυ. Πονάω γιατί θέλω να σε βρω, αλλά δεν ξέρω αν θέλεις να βρεθείς. Πονάω... γενικά.

Σε αγαπάω. Σε αγαπάω νιώθοντας λίγος ώστε να μπορέσω να αγαπήσω όλο σου το μεγαλείο. Σε αγαπάω γιατί με κάνεις να σιχαίνομαι τον εαυτό μου γράφοντας ψέματα. Σε αγαπάω γιατί μακριά μου η καρδιά σου είναι ξεριζωμένη και θέλω να σε αγαπάω για να νιώσεις καλύτερα. Σε αγαπάω για όλα αυτά που θέλεις να μου πεις, αλλά δεν το κάνεις. Σε αγαπάω γιατί σε νιώθω, σε αντιλαμβάνομαι, σε καταλαβαίνω. Εσένα και όλα γύρω σου... Σε αγαπάω με την αγάπη που δίνει η λύκαινα στο μωρό δύο ανθρώπων. Διαφορετικοί και ίδιοι... Σε αγαπάω για τα ψηλά και τα χαμηλά που με έφτασες... Σε αγαπάω... όχι γενικά. Σε αγαπάω ειδικά και για μία σου λέξη δίνω τη φωνή μου, για ένα σου αποτύπωμα δίνω το βλέμμα μου, για ένα σου ήχο δίνω την αντίληψή μου. Σε αγαπάω και για την παρουσία σου ξαναγυρνάω στο μηδέν και ξαναζώ...

Μου λείπεις. Γύρνα πίσω... Βάρυνα, περιμένω, σκέφτομαι και πονάω. Σε αγαπάω...

ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

ΠΟΝΟΣ Vs ΠΟΘΟΣ

Ξαφνικά γεννήθηκε ο πόθος.

Και μετά ο πόθος μεγάλωσε.

Ένιωσε ασφάλεια και βγήκε έξω.

Κι εκεί γνώρισε κόσμο.

Κι ανάμεσά τους ζούσε κι ο πόνος.

Κι ο πόνος ξεγέλασε τον πόθο.

Κι ο πόθος τον έκανε φίλο του.

Ο πόνος άρχισε να πληγώνει.

Αλλά ο πόθος τον είχε αγαπήσει.

Ο πόθος συγχωρούσε και άντεχε.

Τότε ο πόνος πήρε την απόφασή του.

Ξαφνικά ο πόθος πέθανε.

Σε μία πορεία με αρχή, μέση και τέλος ο πόθος υπάρχει παντού.

Κι όμως... Την τελευταία κουβέντα την έχει ο πόνος.

Γι' αυτό δεν απάντησα στην τελευταία σου φράση.

Για να μοιάζετε...

ΜΗ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΞΑΝΑ...

Αποφάσισες να φύγεις. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να αμυνθείς. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να κινητοποιήσεις τον επαναστατικό εαυτό σου. Και πάλι μαγκιά σου. Αποφάσισες να γίνεις αυτό που δε μου είχες δείξει ποτέ και να με πληγώσεις. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να κρατήσεις στάση απέναντί μου και να μου μιλήσεις με ύφος ανυπότακτο. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να πατήσεις πόδι και να προστατεύσεις την ψυχική σου γαλήνη χωρίς να υπολογίσεις τα συναισθήματά μου. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να μου γυρίσεις την πλάτη λέγοντάς μου ότι πονάς, χωρίς να σκεφτείς πόσες φορές ούρλιαξα πως ναι μεν, δεν αντέχω άλλο, αλλά δεν παραιτούμαι δε. Κι αυτό μαγκιά σου. Αποφάσισες να με ειρωνευτείς. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να γίνεις φτηνός και τελευταίος για να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν άξιζε ο ένας τον άλλο. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να δραπετεύσεις βράδυ μόνο και μόνο επειδή είπες ότι έτσι κάνεις. Μαγκιά σου.

Αποφάσισες να μου δείξεις τη μαγκιά σου... Γι' αυτό το λόγο θα σου δώσω μία συμβουλή κι ας ξέρω πως δε σου αρέσουν οι υποδείξεις. Δείξε μου τη μαγκιά σου μένοντας μόνος σου να σαπίσεις στη βλακεία που σε πλημμυρίζει. Λυπάμαι, αλλά τελικά ήσουν τζάμπα πράμα...

ΓΙΑ... ΜΙΣΟ ΒΡΑΚΙ!

Της κοντής ψωλής της φταίνε οι τρίχες. Το ξέρεις;

Μα να παρακαλάς κάποιον να σου πει τι τον χάλασε... Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ, πες μου τι σε έπιασε και φεύγεις λες και σου έβαλαν νέφτι στον κώλο. Πες μου τι σε ενόχλησε, τι σε ξενέρωσε, τι σε σκάλωσε, βρε αδερφέ! Τίποτα ο αδερφός... Τη Σφίγγα τη θυμάστε; Ε, τέτοια επιμονή! Μούγκα... Κάποιος του είπε ότι η σιωπή είναι χρυσός και βάλθηκε ορμώμενος από τη φιλοδοξία των 26 του χρόνων να γίνει πλούσιος βάζοντας τάπα στο στόμα του. Μη και του ξεφύγει λέξη και επέλθει αδυναμία στην τσέπη.

Και μετά έρχεται η εξαφάνιση... Μην τον είδατε! Ε, λέω κι εγώ, κάτι θα έκανα και του την έσπασα. Δε μπορεί. Δε γίνεται... Δεν εξηγείται και διαφορετικά! Μπορεί να είναι φυσιολάτρης και να χαλάστηκε που στο σπίτι είχα τρία μπαμπού και το ένα εξ αυτών είχε μαραθεί. Μπορεί να είναι υποχόνδριος με την καθαριότητα και να μην άντεξε που είδε μία τρίχα στο άσπρο πλακάκι. Μπορεί να είναι σαδιστής και να μην του άρεσε που δεν τον άφησα να με σπάσει στο ξύλο την ώρα της... οριζόντιας κρίσης!

Μέχρι που κάποια στιγμή ξαναμιλάμε, ξαναεπιμένω και.... ναι! Η Σφίγγα σπάει τη σιγή, η Μαρία της σιωπής βρίσκει τη μιλιά της και μου ανακοινώνει, γιατί αποφάσισε να φύγει εν μία νυκτί (...στην κυριολεξία)!

Δεν του άρεσε το εσώρουχο... Ένα ωραιότατο σπασουάρ που αναδεικνύει τους γλουτούς μου.

Τότε είναι αυτή η στιγμή που σκέφτεσαι πόσο χρόνο έχασες για έναν τύπο που απλώς δεν έχει γούστο.

Αλλά δε φταις εσύ. Φταίω εγώ που έκατσα και σπαζοκεφάλιασα μέχρι να μαντέψω τι του έκατσε στραβά! Με παράτησε για μισό βρακί! Άμα το 'ξερα, αγάπη μου, φεύγοντας θα το έβγαζα να στο χαρίσω...

BEYOND BORDERS

Όχι... Δε μπορείς!

Δε μπορείς να λες ό,τι θες.

Δε μπορείς να κάνεις ό,τι θες.

Όσο είμαι κάπου εκεί και διαβάζω

και ακούω και υπάρχω κι αναπνέω,

δε μπορείς...

Κι αυτό γιατί δε μπορείς

 να κουκουλώνεσαι με νάιλον

και να νομίζεις πως όλα επιτρέπονται!

Δε μπορείς να "φοράς" μία στολή

και να τη θυμάσαι,

όποτε σε βολεύει...

 Αυτό δεν το επιτρέπω...

Δε μπορείς!

Όχι, δε μπορείς...

ΣΗΜΑΔΙ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ

Δε μου αρέσουν τα σημάδια στο λαιμό.

Και μπορώ να δεχτώ ότι συνέβη...

Θες το πάθος, θες το λάθος, έγινε.

Υπάρχουν μαντήλια, υπάρχουν φουλάρια, υπάρχουν γιακάδες,

υπάρχει μία γαμημένη φίλη που έχει καλλυντικά!

Κι αν δεν υπάρχει κι αυτή,

τότε υπάρχουν οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου σου...

Κλειδώσου εκεί μέσα που δε σε βλέπουν.

Εκεί που δεν προκαλείς κανένα και...

κυρίως εκεί που δεν πληγώνεις εμένα!

ΤΟ ΚΑΡΕΔΑΚΙ ΜΟΥ

Είναι φοβερό που πιστεύεις πως κάθε ένας είναι ο ιδανικός. Μόλις σου δείξει τρία καλά στοιχεία, αρχίζεις να επεξεργάζεσαι τις λεπτομέρειες και ως εκ θαύματος έχεις φτάσει πριν καν περάσει ένα τέταρτο της ώρας στους γαμήλιους όρκους. Ποιος είναι πιο βλάκας; Αυτός που ξέρει να "πλασάρει" περίτεχνα τον εαυτό του ή εσύ που δεν ξεχωρίζεις το δέρμα από το χρυσό με μπορντό βούλες χαρτί περιτυλίγματος;

Τον τελευταίο καιρό που η λίστα των υποψηφίων ερωτικών μου συντρόφων μοιάζει περισσότερο με λίστα αναμονής για τη συλλεκτική Gucci -και δεν υπονοώ ότι όλα τα βλαστάρια μου έχουν πρωτοξάδερφο ένα Βαρδινογιάννη- έχω μαζέψει διάφορα δείγματα συμπεριφοράς. Για να 'χουμε να λέμε...

Τα παρακάτω ονόματα είναι αληθινά και έχουν κάθε σχέση με την πραγματικότητα. Η σειρά εμφάνισης είναι εντελώς τυχαία. Ελπίζω μόνο να μην είναι ιδιαίτερα εύθικτοι...

Τα πρωτοπαλίκαρα που με έκαναν... jazz!

Ο Διονύσης.

Ο τύπος που βγήκε από μία μακροχρόνια σχέση και τώρα ζει μία πολύ μεστωμένη εφηβεία. Ο τύπος που κουράστηκε να μένει σπίτι και θέλει να δει τους φίλους του, να βγει, να πιει, να διασκεδάσει. Ο τύπος ο γοητευτικός που ξέρει πως με μία κίνηση σε "έριξε", με τη φωνή του σε καθήλωσε, με το βλέμμα του σε μαγνήτισε. Ο Διονύσης με θέλει, του αρέσω... Αυτό μου το δείχνει! Το πράσινο φως για να προχωρήσω δε μου δείχνει. Πάντα με κρατάει πίσω. Δε λέω... Μου ξεκαθάρισε ότι του αρέσω πολύ και επειδή με θεωρεί καλό παιδί (ναι, είμαι από αυτά που στα καλάθια δε χωράνε και στα κοφίνια περισσεύουν!), δε θέλει να με "χαραμίσει" με ένα παιχνίδι ή ένα... jambi που έλεγε κι η αχώνευτη! Και τι να την κάνω, φίλε μου, την ευχή σου να είμαι ακόμα -απελπιστικά;- διαθέσιμος, όταν σου φύγει το σύνδρομο θέλω-να-κάνω-όσα-δε-μπορούσα-με-τον-πρώην-ξαπλωμένο-στο-σβέρκο-μου, ώστε να ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα;

Ο Ηλίας.

Ο τύπος ο trendy, ο μοντέρνος, ο εναλλακτικός! Που είναι άμεσος, γρήγορος και... αποτελεσματικός! Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε! Του άρεσα σφόδρα... ή έτσι έλεγε. Σφράγισε τη γνωριμία μας με ένα πολύ παθιασμένο φιλί. Ζήτησε να αποσυρθούμε στα ενδότερα διαμερίσματα και με ταχύτητα που συναγωνίζεται αυτή του φωτός με... αποθέωσε. Δε θα είμαι άδικος... Ήταν τέλεια! Αλλά τίποτα δεν κρατάει πολύ, σωστά; Σωστά, θα βιαστώ να απαντήσω εγώ ο καταθλιπτικός και μίζερος άνθρωπος. Γιατί μετά το μεγαλείο της κορυφής μου έδειξε και τους πρόποδες του βουνού! Και μάλιστα η πτώση είχε ταχύτητα μεγαλύτερη κι από αυτή του φωτός! Αυτό δεν ήταν γνωριμία-sex! Αυτό ήταν συνέδριο επιστημονικής διείσδυσης... Γιατί καλή, γλυκέ μου, η παραδοχή του πόσο καλά περάσαμε, αλλά η φράση "συγγνώμη, αλλά είμαι πολύ περίεργος" δε μου κάνει... Γιατί αν σου έκανα εγώ και σε χάλασε η κουρτίνα του μπάνιου ή το μπαμπού που άρχισε να μαραίνεται, τότε έχεις μεγάλο πρόβλημα! Και θα πρότεινα να το κοιτάξεις.

Ο Νικόλας.

Ο τύπος ο αντιδραστικός, ο συμβατός μου, το alter ego! Ναι, ναι... Με συμπληρώνει, με ανέχεται, με προσέχει, με προστατεύει, με καταλαβαίνει, με αγαπάει. Και τα νιώθω όλα αυτά. Του το αναγνωρίζω και το εκτιμώ... Αλλά δε με θέλει! Με θέλει στη ζωή του με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που τον θέλω εγώ στη δική μου... Γιατί ωραίο πράγμα να νιώθεις έναν άνθρωπο και να του "βγάζεις το καπέλο", επειδή σε κάνει καλύτερο άνθρωπο (πλάκα πλάκα είναι τιμητικό έτσι όπως το βλέπω τώρα!!!), αλλά αν δεν του βγάλεις και τα μάτια χάνεται η μαγεία του έρωτα... Τώρα θα μου πεις "ποιου έρωτα, ρε βλαμμένε;". Ξέρω τι λέω... Του δικού μου του έρωτα που χάνεται μέρα με τη μέρα, γιατί εκδηλώθηκε και έπεσε στο κενό. Ποιο κενό δηλαδή; Στην τρύπα του όζοντος έπεσε! Τέτοια οικολογική καταστροφή (μην απορείς, γιατί ο έρωτας μου για το Νικόλα κάποια στιγμή με έκανε φυτό!) είχε καιρό να δει ο τόπος. Αν όχι από τη Βίβλο, τότε σίγουρα από το '86 και το Τσέρνομπιλ. Θεός φυλάξοι ή Θου, Κύριε, φυλακί τω στόματί μου; Who knows?
Ο Χριστόφορος.
Ο τύπος ο όμορφος, ο δημιουργικός, ο ελαφρώς μυστικοπαθής. Ο τύπος που με τον καιρό σου φαίνεται και λίγο sex maniac. Μην κουνάς το κεφάλι σου έχοντας στη μούρη σου την έκφραση τύπου άσε-μας-ρε-φίλε-που-σε-ενοχλούν-τα-υπερδραστήρια-πουλιά, γιατί έχει διαφορά... Γιατί καλό το sex και μάλιστα το πολύ sex, όταν είσαι (έστω στο κρεβάτι) με κάποιον που γουστάρεις πολύ και σου εξάπτει τη φαντασία και τη... φαντασίωση, αλλά όταν όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από το τι φοράς, από το πως κουνιέσαι ή με τι τη βρίσκεις, ε, ναι, τότε έχουμε πρόβλημα. Αρχίζω να μοιάζω λιγάκι με την αποδιοπομπαία αίγα που κάθε τι που συμβαίνει έχει τελικά αντίκτυπο στον κώλο της... Άσχετα από το πόσο ωραίος είναι ο τελευταίος! Ουφ... Με κουράζει η εμμονή,... αν δεν είναι δική μου! Γιατί ποιος σου είπε ότι θέλω όλη την ώρα να τρίβω την πλάτη μου στο σεντόνι, το πλακάκι, τον καναπέ και τον τοίχο; Ή μήπως νομίζεις ότι άλλο πουλί δεν είδαμε, εκτός απ' το δικό σου;


Αύριο μεθαύριο ξέρω ότι θα προστεθούν κι άλλα ονόματα, αλλά πάντα το νόημα θα παραμένει ίδιο! Δεν ξέρω αν γεννήθηκα για να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου, αλλά σίγουρα κάποιοι γεννήθηκαν για να με ταλαιπωρήσουν. Αλλά έτσι... Αγάπη (ή πάθος ή έρωτας ή καλοσύνη ή οίκτος) χωρίς πείσματα, δεν έχει νοστιμάδα! Και στην τελική αν δεν είχα κι όλους αυτούς τους τύπους να μου δίνουν την επιβεβαίωση που χρειάζομαι, δε θα ένιωθα τόσο όμορφος, τόσο γεμάτος, τόσο δυνατός, τόσο... fuckable! Οh... God save the Man!

10

Note: Δε με προσκάλεσε κανείς να παίξω αυτό το παιχνίδι...

So what? Θα το παίξω χωρίς πρόσκληση!

Πάμε να μετρήσουμε;

Αγαπάω...

1. την υπομονή σου.

Με αυτή σου την αρετή με βοηθάς να βελτιώνομαι

και να διορθώνω τα λάθη μου.

Με αυτή σου την αρετή με αντέχεις...

2. Το σκάρτο μου εαυτό.

Αν δεν ήταν αυτός, δε θα είχα και τον άλλο.

3. Τα όνειρά μου.

Αυτά με ταξιδεύουν, αυτά με γειώνουν,

αυτά μου δίνουν κίνητρο να ανασάνω για το αύριο...

Αυτά με φέρνουν δίπλα σου, όταν είσαι αλλού.

Με αυτά ζω όλα αυτά που αρνείσαι να μου δώσεις.

4. Το χάδι σου.

Το ρίγος όταν τ' ακροδάχτυλά σου γλιστρήσουν απαλά στο δέρμα μου...

5. Την ώρα που περνάει γρήγορα.

Για να περνάει γρήγορα σημαίνει πως περνάω καλά.

Άρα ο χρόνος "τρέχει" για να έρθει μία άλλη ώρα!

6. Κάθε μου δάκρυ.

Κάθε μου λύπη, κάθε μου στεναγμό, κάθε μου αναφιλητό.

Κατά συνέπεια κάθε έναν που μου τα προκάλεσε...

7. Τη γκρίνια.

Είναι μία μορφή ζωντάνιας... Όπως κι αν το δεις!

8. Την ψιθυριστή φωνή σου.

Εκείνα τα βράδια μετά τα μεσάνυχτα...

9. Το σώμα σου πάνω στο δικό μου και...

10. κάθε είδους ολοκλήρωση...

Γιατί καλά είναι να είσαι ένας, αλλά όταν μοιράζεσαι,

είσαι καλύτερος άνθρωπος...

ΤΟΠΙΟ ΓΚΡΙΖΟ

Βλέπω το δρόμο και δεν ξέρω που να πάω.

Κοιτάω αριστερά και δεξιά, μήπως καταλάβω ποια κατεύθυνση να τραβήξω,

αλλά και πάλι δε βγάζω νόημα.

Μπορώ και βλέπω μέχρι το τρίτο μου βήμα.

Μετά το τοπίο γίνεται ομιχλώδες.

Και είναι γκρίζο. Με τρομάζει το γκρι.

Είναι σημάδι αβεβαιότητας, άγνοιας... Τι να κάνω;

Το τσιμέντο δείχνει σταθερό, αλλά η περιορισμένη όρασή μου με δυσκολεύει πολύ.

Με τρομοκρατεί όταν ακούω ήχους και δε βλέπω.

Δεν ξέρω τι μπορεί να μου συμβεί από λεπτό σε λεπτό.

Το σώμα μου θέλει να έρθει δίπλα σου. Να νιώσει δυνατό και ζωντανό.

Η λογική αντιστέκεται. Με τραβάει πίσω...

Και το συναίσθημα τη σπρώχνει, μήπως και τη βγάλει από τη μέση.

Κοιτάω προς όλες τις κατευθύνσεις, μήπως βρω λύση στο λαβύρινθο αυτό.

Αλλά τίποτα... Ακόμα κι η φωνή σου με αποπροσανατολίζει. Δε βοηθάει...

Τα φανάρια δε δουλεύουν. Ένας χάος...

Ακούω φωνές από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Αλλά δε βλέπω τίποτα...

Βοήθησε με να δω.

Σε παρακαλώ...

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ (Καίτη Γαρμπή)

Τ' άλλο μισό μου, μέρος δικό μου, εσύ. Ξέρεις όλα τα μυστικά μου και τα όριά μου, εσύ.
Κάνεις ό,τι θες στη ζωή μου, παίζεις μαζί μου, εσύ.
Κι όλο αναρωτιέμαι τι να 'σαι,
π' ανάθεμά σε, εσύ...

Μάλλον θα 'σαι αυτό το λάθος που δε μπορώ
να μην ξανακάνω εγώ.
Μάλλον θα 'σαι αυτό το λάθος μου που αγαπώ
και πάντα δικαιολογώ...

Μ' έχεις τρελάνει
τι μου 'χεις κάνει, εσύ.
Μπαινοβγαίνεις μες στην καρδιά μου
και στα όνειρά μου, εσύ.
Κάνεις ό,τι θες στη ζωή μου,
παίζεις μαζί μου, εσύ.
Κι όλο αναρωτιέμαι τι να 'σαι,
π' ανάθεμά σε, εσύ...

Η ΚΟΛΛΗΤΗ ΜΟΥ, Η ΑΡΝΗΣΗ!

ΑΡΝΟΥΜΑΙ...

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να γράψω για σένα.

Θέλω να γράψω για μένα...

Να μιλήσω για μένα, να ονειρευτώ για μένα, να υπάρχω για μένα.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να σε σκέφτομαι και να χαμογελώ.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να σε νιώθω κάπου "εκεί".

ΑΡΝΟΥΜΑΙ όσα πέρασαν, όσα έφυγαν...

ΑΡΝΟΥΜΑΙ, όμως, κι όλα όσα είναι ακόμα εκεί.

Τα ΑΡΝΟΥΜΑΙ όλα...

Πρώτα εσένα και μετά αυτά που μου δάνεισες.

Γιατί όλα δανεικά είναι...

Γι' αυτό και πρέπει να ξοφλήσουμε.

Όπως λέει κι ο πολύς ο κόσμος...

"οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς τους φίλους"!

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να το δεχτώ...

Ποτέ ΔΕΝ υπήρξαμε, ποτέ ΔΕ θα γίνουμε...

Και ΔΕΝ είναι θέμα λογαριασμών, γιατί οι δικοί μας έκλεισαν.

Είναι θέμα επιθυμιών.

Επιθυμίες ασυγκράτητες, αυθόρμητες, αιμοδιψείς...

Σε ΑΡΝΟΥΜΑΙ...

Σε ΑΡΝΟΥΜΑΙ και νιώθω και θυμό!

Αλλά ΔΕΝ κλαίω...

Και ΔΕ θα κλάψω!

Τώρα πια μοιάζω με έρημο...

Είχα κάποτε μία όαση και ξεριζώθηκαν τα δέντρα.

Η άμμος ρούφηξε τα νερά.

Κι η όαση στέγνωσε.

Τώρα πια ΔΕ μοιάζω...

Είμαι έρημος!

Έρημος, αλλά ΟΧΙ μόνος.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να είμαι μόνος μου...

Θα σε ξορκίσω και θα με δεις όπως ΔΕ με έχεις δει ποτέ...

Αδιάφορο...

ΑΡΝΟΥΜΑΙ την κοινή μας "ζωή",

αλλά ένα πράγμα ΔΕΝ ΑΡΝΟΥΜΑΙ.

ΔΕΝ ΑΡΝΟΥΜΑΙ την αγάπη που ένιωσα για σένα.

ΌΧΙ για άλλο λόγο...

Απλώς για να θυμάμαι, τη μέρα που θα πάψω να ΑΡΝΟΥΜΑΙ,

ότι έχεις κι εσύ μια θέση που σου αξίζει.

Κάπου μέσα μου μαζί με όλους όσους πέρασαν

και τελικά ΔΕΝ άγγιξαν... 

ΑΝΑΓΚΗ Νο. 2

Έχω ανάγκη

να σε ακούω να παραδέχεσαι το λάθος σου,

όταν αυτό που κάνεις με θίγει...

Για το πιο καλό παιδί...

TO SUM UP...

ΜΑΛΑΚΑΣ.

Κοίτα που μάλλον έχεις δίκιο...

ΞΕΧΑΣΕ ΜΑΣ... (Μαρινέλλα)

Ξέχνα μας,
πες πως δεν ήταν κανείς.
Φώτα, ρουμπίνια, ρούμπες, πιατίνια,
ήρωες, πες, αφανείς.
Ξέχνα μας,
τους πωλητές της χαράς.
Όπου και να 'σαι, αν μας θυμάσαι,
μόνο πληγές θα φοράς.
Ξέχνα μας,
όλα τα ταξίδια ήταν ψέματα.
Ξέχνα μας,
χάρτινα φιλιά, κόκκινη μπογιά για τα αίματα.

Ξέχασέ μας!
Ξέχασέ μας και φεύγα
και ας κλαίει η ψυχή γοερά...
Σκότωσέ μας!
Στα καλύτερα έργα
η αγάπη γεννάει συμφορά...

Ξέχνα μας,
ποτέ δεν ήμασταν πες.
Ξέχνα τα πάντα,
φώτα, γιρλάντα,
βράδια που κόβαν σιωπές.
Ξέχνα τα,
μη σε πλανεύει η χαρά.
Κράτα ένα φλούδι απ' το τραγούδι
να το σφυράς τρυφερά.
Ξέχνα μας,
όλα τα παιχνίδια τα χάλασα.
Ξέχνα μας,
σκόρπα την καρδιά σ' άλλη αγκαλιά,
σ' άλλη θάλασσα.

I KILLED THE PRINCE...

Μην με κοιτάς να φεύγω...

Να κρατήσεις κλειστά τα μάτια σου

και να κάνεις εικόνα όλα όσα ποτέ δε θα ζήσουμε.

Δε νιώθω άσχημα.

Δεν αφήνω κάτι πίσω μου...

Εσύ δεν ήσουν ποτέ δικός μου.

Δεν ξέρω καν, αν έμαθες να ανήκεις τελικά κάπου.

Ένιωσα πολλά,

είπα περισσότερα

και θέλησα ανείπωτα πράγματα.

Στο τέλος πήρα όσα έπρεπε να πάρω...

Δε σε κατηγορώ που δε με ερωτεύτηκες.

Δε σε "χρεώνω" που δεν ένιωσες το δικό μου κυκεώνα.

Εγώ ευθύνομαι...

Επέτρεψα στον εαυτό μου να παρασυρθεί,

να πιστέψει άλλα από αυτά που ίσχυαν,

να νομίζει πως έχει αντοχές.

Εγώ ο ίδιος με "πούλησα"...

Έβαλα στην άκρη το "εγώ" μου και τα "θέλω" μου

και έχασα χρόνο παλεύοντας να επικρατήσω των δράκων που φυλάνε δεσποτικά την καρδιά σου.

Υπερτίμησα τα όπλα μου

και αψήφησα όλα όσα σε κρατούσαν σε απόσταση.

Πρόσωπα και πράγματα.

Δε φταις εσύ που δίπλα σου ένιωσα να γίνομαι κάτι παραπάνω.

Φταίω εγώ που δεν αντιλήφθηκα νωρίτερα

πως το να φεύγεις δεν είναι πάντα δειλία...

Γιατί τώρα το ξέρω...

Μόνο για ένα πράγμα λυπάμαι.

Που πρόλαβες να μου πεις ότι με αγαπάς...

Τουλάχιστον έτσι, ξέρω ότι θα πάψω να σε τρομάζω.

Εύχομαι ο εγωισμός σου να μη σε αφήσει να το διαβάσεις αυτό.

Αλλά αν καταφέρεις να τον αγνοήσεις,

να θυμάσαι μόνο αυτό...

Δε σε αγάπησα ποτέ.

Σε λάτρεψα...

Και σου χρωστάω ευγνωμοσύνη.

Καλή τύχη...

ΠΕΡΙ ΑΣΧΕΤΟΥ...

     Είναι 10:22. Έχω φτάσει στο γραφείο εδώ και ώρα, άνοιξα τον υπολογιστή και όλα τα "παράθυρα" που με ενδιαφέρουν, ζέστανα νερό στο βραστήρα, έβγαλα την κούπα μου από το ντουλάπι, έριξα μία κουταλιά καφέ, έστριψα ένα τσιγάρο και βγήκα στο μπαλκόνι. Έχει ήλιο και όλα δείχνουν φυσιολογικά. Απλώς δεν ξέρω αν είναι...
     Με ανησυχούν οι ήρεμες μέρες, όταν υπό άλλες συνθήκες και με όσα συμβαίνουν, θα ένιωθα ένταση, θλίψη και ανείπωτη δυστυχία. Και λέω ανείπωτη, γιατί έχω διαβάσει ότι ο άνθρωπος που είναι δυστυχισμένος, δε μιλάει ποτέ για δυστυχία. Αλλά τι ψάχνω να βρω; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...
     Σήμερα έχω ένα ραντεβού. Για καφέ, αλλά λέω να το προχωρήσω... μέχρι το κρεβάτι μου. Το μετά το εξετάζουμε. Άλλωστε, τον τελευταίο καιρό έκανα τόσα σχέδια και ανατράπηκαν όλα. Με τον ιδιαίτερο τύπο που μου μίλησε χθες θα κάνω όνειρα; Εδώ ναυάγησαν άλλα κι άλλα...
     Δε θέλω να μιλήσω για εκείνον. Δε θέλω, γιατί νιώθω ότι δεν το έχω ανάγκη. Αυτή τη στιγμή τουλάχιστον. Είμαι καλά και αυτό μου αρκεί... Βέβαια, δεν ξέρω ποιο βράδυ θα είναι αυτό που η ανάγκη να πάω πάλι κοντά του θα γίνει μεγαλύτερη κι από αυτήν της επιβίωσης. Εύχομαι μόνο εκείνο το βράδυ να με σταματήσει κάποιος. Μήπως και προχωρήσω... Γιατί αυτό πρέπει να κάνω.
     Τώρα πρέπει να δουλέψω. Κι αυτό είναι καλό... Βοηθάει το μυαλό να ξεχάσει, να απεγκλωβιστεί από όσα το ταλαιπωρούν. Καλημέρα...

ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ

Ζεις μόνος σου 1 όνειρο

που "κατασκευάστηκε" για 2 ανθρώπους...

Όταν όμως οι ζωές είναι 3, κάτι σου έχει ξεφύγει.

Δε γίνεται να κάνεις το ίδιο λάθος 4 φορές και να μην τρέχει τίποτα,

όταν 5 ολόκληρες εβδομάδες η ζωή σου στηρίζεται σε μία ουτοπία.

Δηλώνεις 6 φορές πιο δυνατός

και νιώθεις πως έχεις μόλις διαπράξει και τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα.

Ένα πράγμα πρέπει να έχουν όλοι κι αυτό είναι η str8 συμπεριφορά... 'Ο,τι κι αν είναι...

Μετά από 9 υποσχέσεις και άλλες τόσες αναιρέσεις,

αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα του να σπάει η αλήθειά σου σε 10 κομμάτια...

Περαστικά...

Ε, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΜΑΡΩ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ

Εντάξει, δεν ήταν και τίποτα.

Πέρασες, όμως δεν άγγιξες,

όπισθεν έκανες και βρήκες λίγο.

Στα 'λεγα εγώ ότι θα φύγω...

Ε, καλά, μη μου πολυσυγχύζεσαι

και σπάσεις και κανένα πιάτο.

Η πίτα φαγώθηκε από σκύλο χορτάτο,

μωρό μου, μη μου βασανίζεσαι.

Κέρδισες, ή όπως αλλιώς θέλεις πες το

κι αν δυο-τρεις φορές σε είπα "αγάπη μου", χεσ' το,

βάλε με στ' άπλυτα μες στο καλάθι,

να σε βάλω κι εγώ στα δικά μου τα λάθη...

Κι εντάξει, η ζημιά υποφέρεται

κι ας είπα μόλις άλλο ένα ψέμα.

Τα ρούχα σου στάζουν το δικό μου το αίμα

και τι μ' αυτό, ποιος ενδιαφέρεται;

Ε, καλά κι εσύ, μη μου συγχύζεσαι

και χάσεις και κανένα πόντο.

Όπου γης καταγής είμαι εγώ και μ' αρέσει

πού και πού να μιλάω στον βρόντο.

Κέρδισες, ή όπως αλλιώς θέλεις πες το

κι αν δυο-τρεις φορές σε είπα "αγάπη μου", χεσ' το,

βάλε με στ' άπλυτα μες στο καλάθι,

να σε βάλω κι εγώ στα δικά μου τα λάθη...

Εντάξει, μωρέ, δεν ήταν και τίποτα.

Πέρασες, όμως δεν άγγιξες,

όπισθεν έκανες και βρήκες λίγο

στα 'λεγα εγώ ότι θα φύγω...

Ε, καλά κι εσύ, μη μου συγχύζεσαι

και σπάσεις και κανένα νύχι.

Ερωτεύτηκα, μα αδιαφορώ

και συμβαίνει πού και πού να το αφήνω στην τύχη.