ΤΟΠΙΟ ΓΚΡΙΖΟ

Βλέπω το δρόμο και δεν ξέρω που να πάω.

Κοιτάω αριστερά και δεξιά, μήπως καταλάβω ποια κατεύθυνση να τραβήξω,

αλλά και πάλι δε βγάζω νόημα.

Μπορώ και βλέπω μέχρι το τρίτο μου βήμα.

Μετά το τοπίο γίνεται ομιχλώδες.

Και είναι γκρίζο. Με τρομάζει το γκρι.

Είναι σημάδι αβεβαιότητας, άγνοιας... Τι να κάνω;

Το τσιμέντο δείχνει σταθερό, αλλά η περιορισμένη όρασή μου με δυσκολεύει πολύ.

Με τρομοκρατεί όταν ακούω ήχους και δε βλέπω.

Δεν ξέρω τι μπορεί να μου συμβεί από λεπτό σε λεπτό.

Το σώμα μου θέλει να έρθει δίπλα σου. Να νιώσει δυνατό και ζωντανό.

Η λογική αντιστέκεται. Με τραβάει πίσω...

Και το συναίσθημα τη σπρώχνει, μήπως και τη βγάλει από τη μέση.

Κοιτάω προς όλες τις κατευθύνσεις, μήπως βρω λύση στο λαβύρινθο αυτό.

Αλλά τίποτα... Ακόμα κι η φωνή σου με αποπροσανατολίζει. Δε βοηθάει...

Τα φανάρια δε δουλεύουν. Ένας χάος...

Ακούω φωνές από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Αλλά δε βλέπω τίποτα...

Βοήθησε με να δω.

Σε παρακαλώ...