ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΜΑ...

Κάθε φορά που κάποιος λέει ότι σου μοιάζω, νιώθω πολύ περήφανος. Και δε σου το έχω πει ποτέ... Δεν είναι που έχω τα μαλλιά σου, τα χείλια σου, τα φρύδια σου, τις γωνίες στο πρόσωπο, τις ίδιες ρυτίδες έκφρασης, το ίδιο χαμόγελο. Είναι που τα λίγα χαρίσματα που έχω, τα έχω από εσένα...

Ήσουν πάντα δίπλα μου. Υπέμενες στωικά τα κρυφά, τα μυστικά (πόσο ανόητος ήμουν που νόμιζα ότι δεν καταλάβαινες) προβλήματά μου. Ήσουν εκεί τα βράδια που κοιμόμουν να απαντάς στα "άγνωστα" τηλεφωνήματα που με έκριναν χωρίς να με ξέρουν... Είσαι και τώρα εδώ να μου θυμίζεις πως παραμένεις εδώ για να νιώθω πιο σίγουρος για κάθε μου κίνηση. Είσαι εδώ για να επιβραβεύεις το κάθε νέο μου βήμα, για να απορροφάς το άγχος μου, για να τονώνεις το ηθικό μου.

Ανεξάντλητη η δύναμή σου...

Στέκεσαι πλάι μου για να βιώνεις ένα κομμάτι από τη χαρά μου, για να απαλύνεις ένα κομμάτι από τον πόνο μου... Στέκεσαι από πάνω μου για να αφουγκράζεσαι τους προβληματισμούς μου, για να αντιλαμβάνομαι τα λάθη μου, αλλά να μην απελπίζομαι...

Μου έδειξες πως να μαθαίνω από αυτά... Μου έδειξες πως είναι να είσαι ανώτερος άνθρωπος. Ανοιχτόμυαλος... Μου έμαθες πως να υπερασπίζομαι τους ανθρώπους που αγαπάω. Τους ανθρώπους που με χρειάζονται. Μου ξεκαθάρισες πως δεν είναι αδυναμία να ζητάω βοήθεια...

Πάντα εκεί... Δίπλα μου για να μοιραστώ. Μπροστά μου για να καθοδηγούμαι. Πίσω μου για να θυμάμαι. Κάτω από μένα για να στηρίζομαι. Πάνω από μένα για να φυλάγομαι...

Πάντα εκεί και ποτέ δε σου έχω πει πόσο πολύ σε αγαπάω...