ΠΕΡΙ ΑΣΧΕΤΟΥ...

     Είναι 10:22. Έχω φτάσει στο γραφείο εδώ και ώρα, άνοιξα τον υπολογιστή και όλα τα "παράθυρα" που με ενδιαφέρουν, ζέστανα νερό στο βραστήρα, έβγαλα την κούπα μου από το ντουλάπι, έριξα μία κουταλιά καφέ, έστριψα ένα τσιγάρο και βγήκα στο μπαλκόνι. Έχει ήλιο και όλα δείχνουν φυσιολογικά. Απλώς δεν ξέρω αν είναι...
     Με ανησυχούν οι ήρεμες μέρες, όταν υπό άλλες συνθήκες και με όσα συμβαίνουν, θα ένιωθα ένταση, θλίψη και ανείπωτη δυστυχία. Και λέω ανείπωτη, γιατί έχω διαβάσει ότι ο άνθρωπος που είναι δυστυχισμένος, δε μιλάει ποτέ για δυστυχία. Αλλά τι ψάχνω να βρω; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...
     Σήμερα έχω ένα ραντεβού. Για καφέ, αλλά λέω να το προχωρήσω... μέχρι το κρεβάτι μου. Το μετά το εξετάζουμε. Άλλωστε, τον τελευταίο καιρό έκανα τόσα σχέδια και ανατράπηκαν όλα. Με τον ιδιαίτερο τύπο που μου μίλησε χθες θα κάνω όνειρα; Εδώ ναυάγησαν άλλα κι άλλα...
     Δε θέλω να μιλήσω για εκείνον. Δε θέλω, γιατί νιώθω ότι δεν το έχω ανάγκη. Αυτή τη στιγμή τουλάχιστον. Είμαι καλά και αυτό μου αρκεί... Βέβαια, δεν ξέρω ποιο βράδυ θα είναι αυτό που η ανάγκη να πάω πάλι κοντά του θα γίνει μεγαλύτερη κι από αυτήν της επιβίωσης. Εύχομαι μόνο εκείνο το βράδυ να με σταματήσει κάποιος. Μήπως και προχωρήσω... Γιατί αυτό πρέπει να κάνω.
     Τώρα πρέπει να δουλέψω. Κι αυτό είναι καλό... Βοηθάει το μυαλό να ξεχάσει, να απεγκλωβιστεί από όσα το ταλαιπωρούν. Καλημέρα...