Το ιστολόγιο αυτό ήταν αφιερωμένο στον άνθρωπο που με ενέπνευσε για να το δημιουργήσω. Τώρα είναι αφιερωμένο σε εμένα. Ένα δώρο στον ίδιο μου τον εαυτό...

15.9.10

ΞΕΧΑΣΕ ΜΑΣ... (Μαρινέλλα)

Ξέχνα μας,
πες πως δεν ήταν κανείς.
Φώτα, ρουμπίνια, ρούμπες, πιατίνια,
ήρωες, πες, αφανείς.
Ξέχνα μας,
τους πωλητές της χαράς.
Όπου και να 'σαι, αν μας θυμάσαι,
μόνο πληγές θα φοράς.
Ξέχνα μας,
όλα τα ταξίδια ήταν ψέματα.
Ξέχνα μας,
χάρτινα φιλιά, κόκκινη μπογιά για τα αίματα.

Ξέχασέ μας!
Ξέχασέ μας και φεύγα
και ας κλαίει η ψυχή γοερά...
Σκότωσέ μας!
Στα καλύτερα έργα
η αγάπη γεννάει συμφορά...


Ξέχνα μας,
ποτέ δεν ήμασταν πες.
Ξέχνα τα πάντα,
φώτα, γιρλάντα,
βράδια που κόβαν σιωπές.
Ξέχνα τα,
μη σε πλανεύει η χαρά.
Κράτα ένα φλούδι απ' το τραγούδι
να το σφυράς τρυφερά.
Ξέχνα μας,
όλα τα παιχνίδια τα χάλασα.
Ξέχνα μας,
σκόρπα την καρδιά σ' άλλη αγκαλιά,
σ' άλλη θάλασσα.

3 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Καλό βράδυ..

Ανώνυμος είπε...

πολυ ωραια η αυλαια που ερηξες ...
σε θαυμαζω ωρες ωρες, πιανεις πολυ καλα τον παλμο ....

Γιάννης είπε...

Καλό βράδυ και σε σένα, Ηφαιστίωνα...

Οι αυλαίες δεν πέφτουν μόνες τους, Πρίγκιπα. Κάποιος γράφει ένα σενάριο και κάποιος σκηνοθετεί. Και δέχομαι το θαυμασμό σου... Και μόνο που για μία φορά στη ζωή μου κατάφερα να φτιάξω ένα και μοναδικό κουτί, τον δέχομαι. Άλλωστε, δε "φάγαμε" πολλές ώρες να επιμένεις πως αυτά τα κουτάκια σε βοήθησαν να επιβιώσεις; Ε, κάτι έμαθα κι εγώ!

Φιλιά και στους δύο...