Ανάμεσα στους τόσους ανθρώπους που θα μπορούσα να προσεγγίσω, εγώ διάλεξα Αυτόν. Νιώθω ευγνώμων που στάθηκε η αφορμή για να "απασχοληθεί" το μυαλό μου, να αδειάσει από τα περασμένα κι από Εκείνον. Αισθάνθηκα τυχερός που κατάφερα να απαγκιστρωθώ και να κάνω ένα, κάποιο, βήμα. Δε θα κρίνω τις συμπεριφορές, τα κριτήρια και τις γνωματεύσεις των "ειδικών". Ας νομίζουν πως ξέρουν... Ούτε έχω διάθεση να κλείσω πληγές ή να κάνω κάποιες να ξαναματώσουν. Κάνουμε τις επιλογές μας και κρινόμαστε για αυτές. Ας είναι... Το δέχομαι.
Εκείνος... Το παρελθόν. Μία νύχτα που ο ήλιος ξέχασε να βγει. Σκοτάδι, φόβος...
Αυτός... Το χθες. Μία νύχτα που ο ήλιος αρνήθηκε να βγει. Σκοτάδι, απόγνωση...
Σήμερα έχει ηλιοφάνεια και τόσο το παρελθόν, όσο και το χθες μοιάζουν πολύ πιο μακρινά. Κάπως χαμένα στο χρόνο. Όχι ότι δε σκέφτομαι, όχι ότι δε μου λείπουν... Αλλά όταν ζεις, είτε προσφέροντας, είτε δεχόμενος, τόσο άσχημες στιγμές, δεν ξέρεις αν πρέπει να μιλήσεις. Κι έτσι... δε μιλάς.
Θεοποίησα δύο ανθρώπους. Κανένας τους δεν ήταν θεός. Εκείνος θα μπορούσε να γίνει, ενώ Αυτός πίστευε πως είναι. Λάτρεψα, προσκύνησα... Και κάηκα στη φωτιά! Εξιλέωση... τώρα.
