ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ...

Πάμε...

www.thedivagoeson.blogspot.com!

Με χαμόγελο, ε;

ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΣΚΕΨΕΙΣ,

ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ,

ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΩ ΕΓΩ!

ΕΙΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ;

ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΤΕ...

ΔΕ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΩ!

Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΟΥ BLOG

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

POST...

ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ,

ΑΛΛΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΒΡΩΜΑΕΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ!

ΜΕΙΟΝ...

Όλα γίνονται με σχετικά αφαιρετικές διαδικασίες. Ούτε λόγος για άλλη πράξη. Έχουμε κολλήσει στην αφαίρεση. Έπρεπε να το περιμένω όμως... Ποτέ δε μου άρεσε η αφαίρεση. Ακόμα κι η διαίρεση ήταν πιο αγαπημένη μου. Το "πλην" για κάποιο λόγο με δυσκόλευε. Και προφανώς για να τιμωρηθώ και να μάθω, κάποιος μου κάνει ιδιαίτερα μαθήματα για την αφαίρεση και τα επακόλουθά της. Διαφορές, κρατούμενα, πρόσημα.

Μου μείωσαν έναν άνθρωπο.

Έναν έρωτα και ένα φίλο.

Είδατε πως μπορεί μία πρόσθεση

(ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ+ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ)

να έχει στο τέλος "διαφορά";

Μου μείωσαν τις μέρες εργασίας...

Μία λιγότερη.

Μία "πράξη" που είναι ανάλογη με πολλές άλλες...

Μου μείωσαν το μισθό.

Μου μείωσαν τα ένσημα.

Μου μείωσαν την ψυχολογία...

Όλα αρνητικά...

Όλα βγάζουν!

Και τι μένει;

ΔΗΛΩΣΗ!

Αν μ' αγαπάς τόσο πολύ, όπως λες, μιας και με άφησες κυρίως για το δικό μου το καλό, μάζεψέ τα και φύγε. Δεν είναι πολλά άλλωστε αυτά που έχεις να πάρεις. Από όσα είχαμε, κάποια τα πέταξες, κάποια άλλα τα έσπασες, κάποια τα ξερίζωσες και τα υπόλοιπα τα έσπασες. Κι αν κατά τύχη -ή μήπως ατυχία;- κάτι έμεινε όρθιο, να το αφήσεις σε μένα. Τουλάχιστον εγώ δε γεννήθηκα για να καταστρέφω.

Σημείωση:

Και μη νομίζεις ότι κατάφερες να με κάνεις να σε σιχαθώ, να σε μισήσω ή να φύγω μακριά σου. Ποτέ δε θα διάλεγα εγώ αυτό το δρόμο. Απλώς ήθελα στο παιχνίδι με τους δικούς σου κανόνες, να μη σου τη χαλάσω, ώστε να φύγεις και να νιώθεις νικητής.

Αισθάνεσαι όμορφα τώρα;

ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ

Όλα σε θυμίζουν

Το μυαλό μου δε μπορεί

να δραπετεύσει.

απλά κι αγαπημένα.

Η φωνή σου, τα δάχτυλά σου,

το χρώμα που δε σου άρεσε.

Πράγματα δικά σου

Μία κούπα, ένα πουπουλένιο πάπλωμα,

ένα στυλό για να παίζεις...

καθημερινά.

Η σχολή, ένα σου μήνυμα,

το χαμόγελό σου.

Σαν να περιμένουν

Υποσχέσεις, σκέψεις και

"δώρα" που δε θα μοιραστούν ποτέ.

κι αυτά μαζί με εμένα

Κοιτάζω την οθόνη του laptop

και χαζεύω τις φωτογραφίες σου.

να 'ρθεις κι ας χαράξει

Δεν υπάρχει πανσέληνος μακριά σου.

για στερνή φορά.

Θυμάσαι την πρώτη φορά

που χάραξε για εμάς;

Όλη μας η αγάπη

Αυτή που γεννήθηκε από εμάς

κι ο καθένας τη μεγάλωσε μόνος του.

την κάμαρα γεμίζει

Και την καρδιά μου...

σαν ένα τραγούδι

"Θα σ' αγαπώ".

που γράψαμε κι οι δυο.

Κάτι σαν την ιστορία.

Πρόσωπα και λόγια

Όλα σε πλεόνασμα...

και τ' όνειρο που τρίζει

Ο φόβος του ανεκπλήρωτου

ξεπεράστηκε από το ίδιο το

ανεκπλήρωτο τελικά.

σαν θα ξημερώσει

Από το βράδυ που έφυγες;

τι θα 'ναι αληθινό.

Τίποτα...

ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΕΣ

Βάρυνα. Όπως η μουσκεμένη πετσέτα, το γεμάτο στομάχι, το ξεχειλισμένο ποτήρι. Όλα μου μοιάζουν ίδια. Σαν να μην έφυγες. Σαν να μη χάθηκες. Σαν να μην ήρθε ποτέ εκείνη η νύχτα. Σαν να είσαι εδώ... Και απλώς να έχεις σχολή, να βγήκες με τους φίλους σου για μπύρες, να κοιμήθηκες αλλού γιατί ήπιες πολύ, να γνώρισες κάποιον και να τον εμπιστεύτηκες αμέσως. Γενικά... σαν να μην άλλαξε κάτι.

Περιμένω να ακούσω το κουδούνισμα του τηλεφώνου και να δω ένα φακελάκι στην οθόνη, περιμένω να ακούσω τον ήχο της βιντεοκλήσης στο Skype -για πιο επίσημες συνομιλίες-, το συνεχόμενο και ενοχλητικό "νταν" του MSN. Περιμένω να ξαναδώ αριθμούς με πολλά ψηφία, τελείες αντί για ονόματα, πολλές τελείες αντί για λέξεις. Περιμένω μία κούπα με ζεστή σοκολάτα, έναν καναπέ με δύο κουβερτούλες, ένα καλάθι με καθαρές και βρώμικες κάλτσες. Περιμένω ακόμα το άγγιγμά σου στα χείλη μου για να δεις αν είναι σκληρά... Γενικά... περιμένω.

Σκέφτομαι που ποτέ δε θα σε δω, πως θα στερηθώ τη μεγάλη μας βόλτα, τον περίπατο στα στολισμένα για τα Χριστούγεννα μαγαζιά. Σκέφτομαι πως δε θα κωλοκάτσουμε ποτέ στην παραλία Δεκέμβρη μήνα για να μιλήσουμε. Σκέφτομαι πως δε θα μάθω ποτέ αν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που τους επιτρέπεις να σπάσουν τους κύκλους σου και να σε πλησιάσουν. Σκέφτομαι... γενικά.

Πονάω γιατί ποτέ πια δε θα είσαι εδώ να μου πεις αλήθεια, να με κάνεις να σκεφτώ, να με αφήσεις να σε δω να κλαις. Πονάω γιατί δε θα μοιράζεσαι μαζί μου τον πόνο και τον προβληματισμό σου. Πονάω γιατί δε θέλω, δε μπορώ, δεν αντέχω και δε με έμαθες να είμαι μόνος μου. Πονάω γιατί μου σπας τον καθρέφτη της ειλικρίνειας, στο όνομα του οποίου ορκιστήκαμε εκείνο το βράδυ. Πονάω γιατί θέλω να σε βρω, αλλά δεν ξέρω αν θέλεις να βρεθείς. Πονάω... γενικά.

Σε αγαπάω. Σε αγαπάω νιώθοντας λίγος ώστε να μπορέσω να αγαπήσω όλο σου το μεγαλείο. Σε αγαπάω γιατί με κάνεις να σιχαίνομαι τον εαυτό μου γράφοντας ψέματα. Σε αγαπάω γιατί μακριά μου η καρδιά σου είναι ξεριζωμένη και θέλω να σε αγαπάω για να νιώσεις καλύτερα. Σε αγαπάω για όλα αυτά που θέλεις να μου πεις, αλλά δεν το κάνεις. Σε αγαπάω γιατί σε νιώθω, σε αντιλαμβάνομαι, σε καταλαβαίνω. Εσένα και όλα γύρω σου... Σε αγαπάω με την αγάπη που δίνει η λύκαινα στο μωρό δύο ανθρώπων. Διαφορετικοί και ίδιοι... Σε αγαπάω για τα ψηλά και τα χαμηλά που με έφτασες... Σε αγαπάω... όχι γενικά. Σε αγαπάω ειδικά και για μία σου λέξη δίνω τη φωνή μου, για ένα σου αποτύπωμα δίνω το βλέμμα μου, για ένα σου ήχο δίνω την αντίληψή μου. Σε αγαπάω και για την παρουσία σου ξαναγυρνάω στο μηδέν και ξαναζώ...

Μου λείπεις. Γύρνα πίσω... Βάρυνα, περιμένω, σκέφτομαι και πονάω. Σε αγαπάω...

ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

ΠΟΝΟΣ Vs ΠΟΘΟΣ

Ξαφνικά γεννήθηκε ο πόθος.

Και μετά ο πόθος μεγάλωσε.

Ένιωσε ασφάλεια και βγήκε έξω.

Κι εκεί γνώρισε κόσμο.

Κι ανάμεσά τους ζούσε κι ο πόνος.

Κι ο πόνος ξεγέλασε τον πόθο.

Κι ο πόθος τον έκανε φίλο του.

Ο πόνος άρχισε να πληγώνει.

Αλλά ο πόθος τον είχε αγαπήσει.

Ο πόθος συγχωρούσε και άντεχε.

Τότε ο πόνος πήρε την απόφασή του.

Ξαφνικά ο πόθος πέθανε.

Σε μία πορεία με αρχή, μέση και τέλος ο πόθος υπάρχει παντού.

Κι όμως... Την τελευταία κουβέντα την έχει ο πόνος.

Γι' αυτό δεν απάντησα στην τελευταία σου φράση.

Για να μοιάζετε...

ΜΗ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΞΑΝΑ...

Αποφάσισες να φύγεις. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να αμυνθείς. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να κινητοποιήσεις τον επαναστατικό εαυτό σου. Και πάλι μαγκιά σου. Αποφάσισες να γίνεις αυτό που δε μου είχες δείξει ποτέ και να με πληγώσεις. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να κρατήσεις στάση απέναντί μου και να μου μιλήσεις με ύφος ανυπότακτο. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να πατήσεις πόδι και να προστατεύσεις την ψυχική σου γαλήνη χωρίς να υπολογίσεις τα συναισθήματά μου. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να μου γυρίσεις την πλάτη λέγοντάς μου ότι πονάς, χωρίς να σκεφτείς πόσες φορές ούρλιαξα πως ναι μεν, δεν αντέχω άλλο, αλλά δεν παραιτούμαι δε. Κι αυτό μαγκιά σου. Αποφάσισες να με ειρωνευτείς. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να γίνεις φτηνός και τελευταίος για να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν άξιζε ο ένας τον άλλο. Μαγκιά σου. Αποφάσισες να δραπετεύσεις βράδυ μόνο και μόνο επειδή είπες ότι έτσι κάνεις. Μαγκιά σου.

Αποφάσισες να μου δείξεις τη μαγκιά σου... Γι' αυτό το λόγο θα σου δώσω μία συμβουλή κι ας ξέρω πως δε σου αρέσουν οι υποδείξεις. Δείξε μου τη μαγκιά σου μένοντας μόνος σου να σαπίσεις στη βλακεία που σε πλημμυρίζει. Λυπάμαι, αλλά τελικά ήσουν τζάμπα πράμα...