Παλεύω με τον εαυτό μου.
Παλεύω με εκείνη την πλευρά του Γιάννη που σε θέλει στη ζωή του και,
δυστυχώς, δε μπορώ, όσο κι αν προσπάθησα,
να διατηρήσω τις ισορροπίες ανάμεσα στο "θέλω" και το "πρέπει".
Ποτέ δεν υποστήριξα το "πρέπει" και πάντα έκανα του κεφαλιού μου.
Αλλά ένα κομμάτι μου παραμένει ταγμένο σε σένα και υποτιμά το είναι μου.
Χάνομαι ανάμεσα στον έρωτά μου και την αποκρουστική λογική και οφείλω να διαλέξω.
Να διαλέξω όχι τον τρόπο που θα ζω,
αλλά τον τρόπο που πρέπει να συνεχίσω τη ζωή μου,
αφού τα "θέλω" μας δε συναντήθηκαν ποτέ.
Όπως ποτέ δε συναντήθηκαν τα μάτια μας.
Όπως ποτέ δε συναντήθηκαν τα χέρια μας.
Όπως ποτέ δε συναντήθηκαν οι αγωνίες μας, οι διαθέσεις μας, οι σκέψεις μας.
Και όσο εύκολο κι αν είναι να σε χρεώσω γι' αυτό, θα το κάνω...
Κι ας είμαι εγωιστής!
Μόνο το εγώ μου έχω.
Εσένα δε σε είχα ποτέ...
Οπότε η ζυγαριά γέρνει προς το μέρος μου...
και νιώθεις παρατημένος, προδομένος, τελευταίος, αδικημένος.
Δεν πειράζει...
Τα ένιωσα κι εγώ κάποια στιγμή
και η σκληρότητα της ζωής δεν ελέγχεται από εμάς.
Εσύ μου το έμαθες...
Το συναίσθημα δεν έχει πια δύναμη.
Απλώς το τέλος αυτό θέλω να το "επικυρώσω" με ένα τραγούδι...
Το τελευταίο πράγμα από εμένα...
Σ' είχα χάσει πριν σε βρω
και γι' αυτό δεν απορώ
έτσι που γονάτισα
και τίποτ' από σένα δεν το κράτησα.
Τα δικά μου τα φτερά
ήταν γι' άλλους μια φορά
κι όταν πια σε γνώρισα
στη λάσπη και στα αίματα προχώρησα.
Στη φωτιά ρίξε χρυσάφι
να καούν όλα τα πάθη,
σκόνη όλα να γίνουν
τις αγάπες που πονούν.
Στη φωτιά ρίξε χρυσάφι
για να πάνε όλα στράφι.
Έτσι τ' αποτίμησες
κι έτσι το προτίμησες.
Σ' είχα χάσει πριν να 'ρθεις
και μαζί μου να δεθείς,
ο καθένας ψάχνοντας
στα πάθη του να γίνει ένας άρχοντας.
Τον καιρό φυλλομετρώ
για να βρω κι εγώ γιατρό
για ότι με ορφάνεψε
εκείνο που για μια στιγμή με πλάνεψε.
