10

Note: Δε με προσκάλεσε κανείς να παίξω αυτό το παιχνίδι...

So what? Θα το παίξω χωρίς πρόσκληση!

Πάμε να μετρήσουμε;

Αγαπάω...

1. την υπομονή σου.

Με αυτή σου την αρετή με βοηθάς να βελτιώνομαι

και να διορθώνω τα λάθη μου.

Με αυτή σου την αρετή με αντέχεις...

2. Το σκάρτο μου εαυτό.

Αν δεν ήταν αυτός, δε θα είχα και τον άλλο.

3. Τα όνειρά μου.

Αυτά με ταξιδεύουν, αυτά με γειώνουν,

αυτά μου δίνουν κίνητρο να ανασάνω για το αύριο...

Αυτά με φέρνουν δίπλα σου, όταν είσαι αλλού.

Με αυτά ζω όλα αυτά που αρνείσαι να μου δώσεις.

4. Το χάδι σου.

Το ρίγος όταν τ' ακροδάχτυλά σου γλιστρήσουν απαλά στο δέρμα μου...

5. Την ώρα που περνάει γρήγορα.

Για να περνάει γρήγορα σημαίνει πως περνάω καλά.

Άρα ο χρόνος "τρέχει" για να έρθει μία άλλη ώρα!

6. Κάθε μου δάκρυ.

Κάθε μου λύπη, κάθε μου στεναγμό, κάθε μου αναφιλητό.

Κατά συνέπεια κάθε έναν που μου τα προκάλεσε...

7. Τη γκρίνια.

Είναι μία μορφή ζωντάνιας... Όπως κι αν το δεις!

8. Την ψιθυριστή φωνή σου.

Εκείνα τα βράδια μετά τα μεσάνυχτα...

9. Το σώμα σου πάνω στο δικό μου και...

10. κάθε είδους ολοκλήρωση...

Γιατί καλά είναι να είσαι ένας, αλλά όταν μοιράζεσαι,

είσαι καλύτερος άνθρωπος...

ΤΟΠΙΟ ΓΚΡΙΖΟ

Βλέπω το δρόμο και δεν ξέρω που να πάω.

Κοιτάω αριστερά και δεξιά, μήπως καταλάβω ποια κατεύθυνση να τραβήξω,

αλλά και πάλι δε βγάζω νόημα.

Μπορώ και βλέπω μέχρι το τρίτο μου βήμα.

Μετά το τοπίο γίνεται ομιχλώδες.

Και είναι γκρίζο. Με τρομάζει το γκρι.

Είναι σημάδι αβεβαιότητας, άγνοιας... Τι να κάνω;

Το τσιμέντο δείχνει σταθερό, αλλά η περιορισμένη όρασή μου με δυσκολεύει πολύ.

Με τρομοκρατεί όταν ακούω ήχους και δε βλέπω.

Δεν ξέρω τι μπορεί να μου συμβεί από λεπτό σε λεπτό.

Το σώμα μου θέλει να έρθει δίπλα σου. Να νιώσει δυνατό και ζωντανό.

Η λογική αντιστέκεται. Με τραβάει πίσω...

Και το συναίσθημα τη σπρώχνει, μήπως και τη βγάλει από τη μέση.

Κοιτάω προς όλες τις κατευθύνσεις, μήπως βρω λύση στο λαβύρινθο αυτό.

Αλλά τίποτα... Ακόμα κι η φωνή σου με αποπροσανατολίζει. Δε βοηθάει...

Τα φανάρια δε δουλεύουν. Ένας χάος...

Ακούω φωνές από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Αλλά δε βλέπω τίποτα...

Βοήθησε με να δω.

Σε παρακαλώ...

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ (Καίτη Γαρμπή)

Τ' άλλο μισό μου, μέρος δικό μου, εσύ. Ξέρεις όλα τα μυστικά μου και τα όριά μου, εσύ.
Κάνεις ό,τι θες στη ζωή μου, παίζεις μαζί μου, εσύ.
Κι όλο αναρωτιέμαι τι να 'σαι,
π' ανάθεμά σε, εσύ...

Μάλλον θα 'σαι αυτό το λάθος που δε μπορώ
να μην ξανακάνω εγώ.
Μάλλον θα 'σαι αυτό το λάθος μου που αγαπώ
και πάντα δικαιολογώ...

Μ' έχεις τρελάνει
τι μου 'χεις κάνει, εσύ.
Μπαινοβγαίνεις μες στην καρδιά μου
και στα όνειρά μου, εσύ.
Κάνεις ό,τι θες στη ζωή μου,
παίζεις μαζί μου, εσύ.
Κι όλο αναρωτιέμαι τι να 'σαι,
π' ανάθεμά σε, εσύ...

Η ΚΟΛΛΗΤΗ ΜΟΥ, Η ΑΡΝΗΣΗ!

ΑΡΝΟΥΜΑΙ...

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να γράψω για σένα.

Θέλω να γράψω για μένα...

Να μιλήσω για μένα, να ονειρευτώ για μένα, να υπάρχω για μένα.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να σε σκέφτομαι και να χαμογελώ.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να σε νιώθω κάπου "εκεί".

ΑΡΝΟΥΜΑΙ όσα πέρασαν, όσα έφυγαν...

ΑΡΝΟΥΜΑΙ, όμως, κι όλα όσα είναι ακόμα εκεί.

Τα ΑΡΝΟΥΜΑΙ όλα...

Πρώτα εσένα και μετά αυτά που μου δάνεισες.

Γιατί όλα δανεικά είναι...

Γι' αυτό και πρέπει να ξοφλήσουμε.

Όπως λέει κι ο πολύς ο κόσμος...

"οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς τους φίλους"!

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να το δεχτώ...

Ποτέ ΔΕΝ υπήρξαμε, ποτέ ΔΕ θα γίνουμε...

Και ΔΕΝ είναι θέμα λογαριασμών, γιατί οι δικοί μας έκλεισαν.

Είναι θέμα επιθυμιών.

Επιθυμίες ασυγκράτητες, αυθόρμητες, αιμοδιψείς...

Σε ΑΡΝΟΥΜΑΙ...

Σε ΑΡΝΟΥΜΑΙ και νιώθω και θυμό!

Αλλά ΔΕΝ κλαίω...

Και ΔΕ θα κλάψω!

Τώρα πια μοιάζω με έρημο...

Είχα κάποτε μία όαση και ξεριζώθηκαν τα δέντρα.

Η άμμος ρούφηξε τα νερά.

Κι η όαση στέγνωσε.

Τώρα πια ΔΕ μοιάζω...

Είμαι έρημος!

Έρημος, αλλά ΟΧΙ μόνος.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να είμαι μόνος μου...

Θα σε ξορκίσω και θα με δεις όπως ΔΕ με έχεις δει ποτέ...

Αδιάφορο...

ΑΡΝΟΥΜΑΙ την κοινή μας "ζωή",

αλλά ένα πράγμα ΔΕΝ ΑΡΝΟΥΜΑΙ.

ΔΕΝ ΑΡΝΟΥΜΑΙ την αγάπη που ένιωσα για σένα.

ΌΧΙ για άλλο λόγο...

Απλώς για να θυμάμαι, τη μέρα που θα πάψω να ΑΡΝΟΥΜΑΙ,

ότι έχεις κι εσύ μια θέση που σου αξίζει.

Κάπου μέσα μου μαζί με όλους όσους πέρασαν

και τελικά ΔΕΝ άγγιξαν... 

ΑΝΑΓΚΗ Νο. 2

Έχω ανάγκη

να σε ακούω να παραδέχεσαι το λάθος σου,

όταν αυτό που κάνεις με θίγει...

Για το πιο καλό παιδί...

TO SUM UP...

ΜΑΛΑΚΑΣ.

Κοίτα που μάλλον έχεις δίκιο...

ΞΕΧΑΣΕ ΜΑΣ... (Μαρινέλλα)

Ξέχνα μας,
πες πως δεν ήταν κανείς.
Φώτα, ρουμπίνια, ρούμπες, πιατίνια,
ήρωες, πες, αφανείς.
Ξέχνα μας,
τους πωλητές της χαράς.
Όπου και να 'σαι, αν μας θυμάσαι,
μόνο πληγές θα φοράς.
Ξέχνα μας,
όλα τα ταξίδια ήταν ψέματα.
Ξέχνα μας,
χάρτινα φιλιά, κόκκινη μπογιά για τα αίματα.

Ξέχασέ μας!
Ξέχασέ μας και φεύγα
και ας κλαίει η ψυχή γοερά...
Σκότωσέ μας!
Στα καλύτερα έργα
η αγάπη γεννάει συμφορά...

Ξέχνα μας,
ποτέ δεν ήμασταν πες.
Ξέχνα τα πάντα,
φώτα, γιρλάντα,
βράδια που κόβαν σιωπές.
Ξέχνα τα,
μη σε πλανεύει η χαρά.
Κράτα ένα φλούδι απ' το τραγούδι
να το σφυράς τρυφερά.
Ξέχνα μας,
όλα τα παιχνίδια τα χάλασα.
Ξέχνα μας,
σκόρπα την καρδιά σ' άλλη αγκαλιά,
σ' άλλη θάλασσα.

I KILLED THE PRINCE...

Μην με κοιτάς να φεύγω...

Να κρατήσεις κλειστά τα μάτια σου

και να κάνεις εικόνα όλα όσα ποτέ δε θα ζήσουμε.

Δε νιώθω άσχημα.

Δεν αφήνω κάτι πίσω μου...

Εσύ δεν ήσουν ποτέ δικός μου.

Δεν ξέρω καν, αν έμαθες να ανήκεις τελικά κάπου.

Ένιωσα πολλά,

είπα περισσότερα

και θέλησα ανείπωτα πράγματα.

Στο τέλος πήρα όσα έπρεπε να πάρω...

Δε σε κατηγορώ που δε με ερωτεύτηκες.

Δε σε "χρεώνω" που δεν ένιωσες το δικό μου κυκεώνα.

Εγώ ευθύνομαι...

Επέτρεψα στον εαυτό μου να παρασυρθεί,

να πιστέψει άλλα από αυτά που ίσχυαν,

να νομίζει πως έχει αντοχές.

Εγώ ο ίδιος με "πούλησα"...

Έβαλα στην άκρη το "εγώ" μου και τα "θέλω" μου

και έχασα χρόνο παλεύοντας να επικρατήσω των δράκων που φυλάνε δεσποτικά την καρδιά σου.

Υπερτίμησα τα όπλα μου

και αψήφησα όλα όσα σε κρατούσαν σε απόσταση.

Πρόσωπα και πράγματα.

Δε φταις εσύ που δίπλα σου ένιωσα να γίνομαι κάτι παραπάνω.

Φταίω εγώ που δεν αντιλήφθηκα νωρίτερα

πως το να φεύγεις δεν είναι πάντα δειλία...

Γιατί τώρα το ξέρω...

Μόνο για ένα πράγμα λυπάμαι.

Που πρόλαβες να μου πεις ότι με αγαπάς...

Τουλάχιστον έτσι, ξέρω ότι θα πάψω να σε τρομάζω.

Εύχομαι ο εγωισμός σου να μη σε αφήσει να το διαβάσεις αυτό.

Αλλά αν καταφέρεις να τον αγνοήσεις,

να θυμάσαι μόνο αυτό...

Δε σε αγάπησα ποτέ.

Σε λάτρεψα...

Και σου χρωστάω ευγνωμοσύνη.

Καλή τύχη...

ΠΕΡΙ ΑΣΧΕΤΟΥ...

     Είναι 10:22. Έχω φτάσει στο γραφείο εδώ και ώρα, άνοιξα τον υπολογιστή και όλα τα "παράθυρα" που με ενδιαφέρουν, ζέστανα νερό στο βραστήρα, έβγαλα την κούπα μου από το ντουλάπι, έριξα μία κουταλιά καφέ, έστριψα ένα τσιγάρο και βγήκα στο μπαλκόνι. Έχει ήλιο και όλα δείχνουν φυσιολογικά. Απλώς δεν ξέρω αν είναι...
     Με ανησυχούν οι ήρεμες μέρες, όταν υπό άλλες συνθήκες και με όσα συμβαίνουν, θα ένιωθα ένταση, θλίψη και ανείπωτη δυστυχία. Και λέω ανείπωτη, γιατί έχω διαβάσει ότι ο άνθρωπος που είναι δυστυχισμένος, δε μιλάει ποτέ για δυστυχία. Αλλά τι ψάχνω να βρω; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...
     Σήμερα έχω ένα ραντεβού. Για καφέ, αλλά λέω να το προχωρήσω... μέχρι το κρεβάτι μου. Το μετά το εξετάζουμε. Άλλωστε, τον τελευταίο καιρό έκανα τόσα σχέδια και ανατράπηκαν όλα. Με τον ιδιαίτερο τύπο που μου μίλησε χθες θα κάνω όνειρα; Εδώ ναυάγησαν άλλα κι άλλα...
     Δε θέλω να μιλήσω για εκείνον. Δε θέλω, γιατί νιώθω ότι δεν το έχω ανάγκη. Αυτή τη στιγμή τουλάχιστον. Είμαι καλά και αυτό μου αρκεί... Βέβαια, δεν ξέρω ποιο βράδυ θα είναι αυτό που η ανάγκη να πάω πάλι κοντά του θα γίνει μεγαλύτερη κι από αυτήν της επιβίωσης. Εύχομαι μόνο εκείνο το βράδυ να με σταματήσει κάποιος. Μήπως και προχωρήσω... Γιατί αυτό πρέπει να κάνω.
     Τώρα πρέπει να δουλέψω. Κι αυτό είναι καλό... Βοηθάει το μυαλό να ξεχάσει, να απεγκλωβιστεί από όσα το ταλαιπωρούν. Καλημέρα...

ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ

Ζεις μόνος σου 1 όνειρο

που "κατασκευάστηκε" για 2 ανθρώπους...

Όταν όμως οι ζωές είναι 3, κάτι σου έχει ξεφύγει.

Δε γίνεται να κάνεις το ίδιο λάθος 4 φορές και να μην τρέχει τίποτα,

όταν 5 ολόκληρες εβδομάδες η ζωή σου στηρίζεται σε μία ουτοπία.

Δηλώνεις 6 φορές πιο δυνατός

και νιώθεις πως έχεις μόλις διαπράξει και τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα.

Ένα πράγμα πρέπει να έχουν όλοι κι αυτό είναι η str8 συμπεριφορά... 'Ο,τι κι αν είναι...

Μετά από 9 υποσχέσεις και άλλες τόσες αναιρέσεις,

αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα του να σπάει η αλήθειά σου σε 10 κομμάτια...

Περαστικά...

Ε, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΜΑΡΩ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ

Εντάξει, δεν ήταν και τίποτα.

Πέρασες, όμως δεν άγγιξες,

όπισθεν έκανες και βρήκες λίγο.

Στα 'λεγα εγώ ότι θα φύγω...

Ε, καλά, μη μου πολυσυγχύζεσαι

και σπάσεις και κανένα πιάτο.

Η πίτα φαγώθηκε από σκύλο χορτάτο,

μωρό μου, μη μου βασανίζεσαι.

Κέρδισες, ή όπως αλλιώς θέλεις πες το

κι αν δυο-τρεις φορές σε είπα "αγάπη μου", χεσ' το,

βάλε με στ' άπλυτα μες στο καλάθι,

να σε βάλω κι εγώ στα δικά μου τα λάθη...

Κι εντάξει, η ζημιά υποφέρεται

κι ας είπα μόλις άλλο ένα ψέμα.

Τα ρούχα σου στάζουν το δικό μου το αίμα

και τι μ' αυτό, ποιος ενδιαφέρεται;

Ε, καλά κι εσύ, μη μου συγχύζεσαι

και χάσεις και κανένα πόντο.

Όπου γης καταγής είμαι εγώ και μ' αρέσει

πού και πού να μιλάω στον βρόντο.

Κέρδισες, ή όπως αλλιώς θέλεις πες το

κι αν δυο-τρεις φορές σε είπα "αγάπη μου", χεσ' το,

βάλε με στ' άπλυτα μες στο καλάθι,

να σε βάλω κι εγώ στα δικά μου τα λάθη...

Εντάξει, μωρέ, δεν ήταν και τίποτα.

Πέρασες, όμως δεν άγγιξες,

όπισθεν έκανες και βρήκες λίγο

στα 'λεγα εγώ ότι θα φύγω...

Ε, καλά κι εσύ, μη μου συγχύζεσαι

και σπάσεις και κανένα νύχι.

Ερωτεύτηκα, μα αδιαφορώ

και συμβαίνει πού και πού να το αφήνω στην τύχη.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού και τα λίγα αυτοκίνητα που διασχίζουν το δρόμο που βρίσκεται πίσω μου θα νομίζουν ότι ατενίζω το πέλαγος. Θα μιλάνε για μία κοπελίτσα -μπορεί να με αποκαλούν και "τρελή"- που κάθεται ολομόναχη στο σκοτάδι και ονειρεύεται τον πρίγκιπά της. Αλλά δε με πειράζει. Εσύ ξέρεις πως νιώθω. Και αφού με καταλαβαίνεις, έρχομαι λίγο πιο κοντά σου.

Φοράω ένα τζιν παντελόνι και ένα μαύρο μακό φανελάκι. Άφησα το αυτοκίνητό μου λίγο πιο κάτω και περπάτησα μέχρι το σημείο που στέκομαι τώρα.

Σκέφτηκα ότι μπορεί να φυσάει, παρά τη ζέστη που έχει τις τελευταίες μέρες, και πήρα μαζί μου μία λεπτή ζακετούλα. Αλλά δεν τη φοράω... Προτιμώ να με διαπερνάει η υγρασία.

Τον τελευταίο καιρό ψάχνω εναγωνίως τρόπους να νιώθω πιο ζωντανή. Δεν είμαι μόνη μου.

Επιβλητικός ο κόλπος του Λαγανά αυτή την ώρα.

Το φεγγάρι αγγίζει με τη λάμψη του τη θάλασσα και της δίνει αυτό το χρυσαφί χρώμα που έχει εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες. Χάνομαι πάνω σε αυτή τη χρυσαφιά απόχρωση. Σκέφτομαι, σκέφτομαι πολύ και σαν άλλο ουράνιο τόξο αυτό το χρυσό πέρασμα, που ξεκινάει από την ακτή και καταλήγει στον ορίζοντα, με ταξιδεύει πάνω από τη θάλασσα.

Ακουμπάω τις παλάμες μου στη φουσκωμένη κοιλιά μου και ασυναίσθητα χαμογελάω. Άραγε μεταδίδεται η αισιοδοξία; Ποιος ξέρει...

Οι σκέψεις και τα ταξίδια μου τελειώνουν απότομα.

Σε βλέπω... Μία έντονη παρουσία, ένα βρεγμένο καλοστεκούμενο κουστούμι και ένας ανεπανάληπτος ρυθμός. Σε νιώθω... Μία άτρωτη ασπίδα προστασίας, ένα συναίσθημα αλτρουισμού και επιβίωσης. Σε θαυμάζω... Άραγε ανησυχείς κι εσύ; Άραγε αυτή τη στιγμή νιώθεις τον πανικό; Σε κατακλύζουν κι εσένα εκατοντάδες αναπάντητα ερωτήματα;

Σκέφτομαι συχνά τον κόσμο μας. Το πώς ήταν και το πώς τον καταντήσαμε. Και θυμάμαι τη γιαγιά μου να αναρωτιέται σε τι κόσμο θα μεγαλώσω. Κι όμως... Εγώ μεγάλωσα. Το δικό μου το παιδί, όμως, θα είναι τόσο τυχερό; Το δικό σου θα είναι τόσο τυχερό; Ή κάποια αλεπού θα το σκοτώσει, πριν μπει στο νερό, αλλιώς κάποιος γλάρος, αφού θα κολυμπάει;

Τώρα φυσάει πολύ και ο άνεμος με χτυπάει στο πρόσωπο με τα ίδια μου τα μαλλιά. Αλλά και πάλι... Τα δάκρυα δε σταματούν να τρέχουν. Και δε θέλω άλλο πια να σκέφτομαι... Θέλω να πάρω κάποιες ζωές στα χέρια μου. Και θα ξεκινήσω από τις δύο που έχω πιο κοντά μου.

Σου υπόσχομαι να φροντίσω προσωπικά, ώστε τα μωρά σου να φτάσουν σώα και αβλαβή δίπλα σου. Μήπως και κάποιος άλλος μου το υποσχεθεί κι εμένα για το δικό μου το μωρό...

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΦΟΡΑ (έτσι όπως θα ήθελα να είναι...)

Σου χτυπώ την πόρτα και ανυπομονώ... Ακούω τον ήχο που κάνουν οι παντόφλες σου. Διασκεδάζω που σέρνεις τα πόδια σου όταν περπατάς. Πλησιάζεις και παίρνω μία τελευταία βαθιά ανάσα. Σκέφτομαι όλα όσα έχουμε πει κι όλα όσα έχουμε νιώσει και η πόρτα ανοίγει. Ουσιαστικά εκπνέω στο πρόσωπό σου. Με κοιτάς, χαμογελάς και δε σχολιάζεις το πόσο αγχωμένος νιώθω. Και το εκτιμώ...

.............................

Βγαίνω από το υπνοδωμάτιο και φοράω μία φαρδιά φόρμα και ένα εφαρμοστό t-shirt. Εσύ έρχεσαι από την κουζίνα κρατώντας δύο μεγάλες κούπες. Βγαίνει ατμός και εύχομαι να είναι σοκολάτα. Άλλωστε αυτό δε λέγαμε κάποτε; Μου λες πως θα κρυώνω με το μπλουζάκι που φόρεσα. Παίρνω ύφος επιβλητικό και σε διαβεβαιώνω πως δε θα κρυώνω. Γνέφεις συγκαταβατικά και αφήνεις τις κούπες στο τραπεζάκι. Μου δείχνεις με την ανοιχτή σου παλάμη τον καναπέ. Κάθομαι και βγάζω τις κάλτσες μου... Αλλάζω θέση για να μην κρυώνουν τα πόδια μου και τα τρίβω ελαφρώς για να μην το καταλάβεις. Αλλά εσύ, σαν να το έχεις ήδη στο μυαλό σου, σηκώνεσαι και φέρνεις μία κουβέρτα. Μου τα σκεπάζεις. Σου χαμογελάω γλυκά, μου ανταποδίδεις το χαμόγελο και με ρωτάς πώς νιώθω...

.............................

Είναι όμορφα... Με έχεις αφήσει να κουλουριαστώ στην αγκαλιά σου και μου χαϊδεύεις την πλάτη με τα ακροδάχτυλά σου. Τα μάτια μου είναι κλειστά και τη μία σου λέω πόσο μου αρέσει και την άλλη πόσο με γαργαλάς. Νιώθω να σκύβεις το κεφάλι. Το πηγούνι σου ακουμπάει στην κορυφή του κεφαλιού μου. Καπνίζεις και το δωμάτιο μυρίζει σοκολάτα και τσιγάρο... Σηκώνω το κεφάλι μου και σε κοιτάω. Δε μιλάς. Με ρωτάς παιχνιδιάρικα με τα μάτια... Σου λέω ότι ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή μήνες. Χαμογελάς... Προφανώς κι εσύ! Σε κοιτάω και παρακαλάω με τα μάτια να με φιλήσεις. Μένω ακίνητος και σε κοιτάω... Σκύβεις το κεφάλι και σταματάς σε απόσταση αναπνοής από τα ξεραμένα χείλια μου. Τότε ανοίγεις το στόμα σου και...

.............................

Ονειρεύεσαι, ε; Σκέφτεσαι πως θα ήθελες να γίνουν, ε; Τι να σου πω, ρε... Τι να σου πω; Αυτή είναι η δική μου φωνή. Γιατί όταν έπρεπε να κόψω τη γλώσσα της λογικής μου, είπα πως φοβάμαι τα αίματα... Για να φοβάμαι τελικά μία ζωή εμένα...

Τώρα πήγαινε ψόφα, παλιογαμημένε καργιόλη... Για να μάθεις...

ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΜΑ...

Κάθε φορά που κάποιος λέει ότι σου μοιάζω, νιώθω πολύ περήφανος. Και δε σου το έχω πει ποτέ... Δεν είναι που έχω τα μαλλιά σου, τα χείλια σου, τα φρύδια σου, τις γωνίες στο πρόσωπο, τις ίδιες ρυτίδες έκφρασης, το ίδιο χαμόγελο. Είναι που τα λίγα χαρίσματα που έχω, τα έχω από εσένα...

Ήσουν πάντα δίπλα μου. Υπέμενες στωικά τα κρυφά, τα μυστικά (πόσο ανόητος ήμουν που νόμιζα ότι δεν καταλάβαινες) προβλήματά μου. Ήσουν εκεί τα βράδια που κοιμόμουν να απαντάς στα "άγνωστα" τηλεφωνήματα που με έκριναν χωρίς να με ξέρουν... Είσαι και τώρα εδώ να μου θυμίζεις πως παραμένεις εδώ για να νιώθω πιο σίγουρος για κάθε μου κίνηση. Είσαι εδώ για να επιβραβεύεις το κάθε νέο μου βήμα, για να απορροφάς το άγχος μου, για να τονώνεις το ηθικό μου.

Ανεξάντλητη η δύναμή σου...

Στέκεσαι πλάι μου για να βιώνεις ένα κομμάτι από τη χαρά μου, για να απαλύνεις ένα κομμάτι από τον πόνο μου... Στέκεσαι από πάνω μου για να αφουγκράζεσαι τους προβληματισμούς μου, για να αντιλαμβάνομαι τα λάθη μου, αλλά να μην απελπίζομαι...

Μου έδειξες πως να μαθαίνω από αυτά... Μου έδειξες πως είναι να είσαι ανώτερος άνθρωπος. Ανοιχτόμυαλος... Μου έμαθες πως να υπερασπίζομαι τους ανθρώπους που αγαπάω. Τους ανθρώπους που με χρειάζονται. Μου ξεκαθάρισες πως δεν είναι αδυναμία να ζητάω βοήθεια...

Πάντα εκεί... Δίπλα μου για να μοιραστώ. Μπροστά μου για να καθοδηγούμαι. Πίσω μου για να θυμάμαι. Κάτω από μένα για να στηρίζομαι. Πάνω από μένα για να φυλάγομαι...

Πάντα εκεί και ποτέ δε σου έχω πει πόσο πολύ σε αγαπάω...

ΕΝ ΛΕΥΚΩ

ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ

(Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος - Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης)

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου,

γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;

Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου

και το μετά απ' το μετά γνωρίζω.

Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα",

τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα,

αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα,

αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα...

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο

σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου

κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο

που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου.

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη

και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει,

να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει

ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου,

καλά τα λεν' οι έγχρωμοί μου φίλοι.

Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου

κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει.

Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος,

τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα,

αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος,

αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε

κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις

κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε

πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει

κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος

και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση

πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα,

δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο

κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα,

εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω.

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω

μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα,

του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω,

με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...

Ζω μονάχα εν λευκώ....

ΕΓΚΕΦΑΛ(Λ)ΙΚΕΣ... ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ;

Δεν έχω μάθει να παίρνω αυτό που θέλω.

Έχω μάθει να το διεκδικώ, να το δηλώνω,

να επιμένω και να υπομένω γι' αυτό... ή γι' αυτόν.

Δεν παραιτούμαι εύκολα. Δεν εγκαταλείπω...

Για κάποιο λόγο αυτός ο κάποιος κυριαρχεί στο μυαλό μου

και γι' αυτό το λόγο πρέπει να συνεχίζω κάθε φορά.

Οφείλω τόσο σε εκείνον που με κάνει να νιώθω τοιουτοτρόπως,

όσο και σε μένα που ξέρω να μην καταπνίγω το συναίσθημα αυτό

να επεξεργάζομαι τις επιθυμίες μου, τις ανάγκες μου

και τις εκάστοτε καταστάσεις και να προσαρμόζομαι.

Θέλω...

Κι αν θέλω και μπορώ, είναι καλά.

Αν θέλω και μπορείς, είναι καλύτερα.

Αν θέλω και θέλεις, τότε...

δε χρειάζεται να το επεξεργαστώ άλλο!

ΑΝΑΓΚΗ Νο. 1

Έχω ανάγκη

να είμαι καλά

με τους ανθρώπους

που αγαπάω.

ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΠΕΦΤΕΙΣ...

Κράτα με...

Κράτα με, όπως με κρατούσες τόσα βράδια που ανέπνεα ακούγοντας τη φωνή σου.

Τόσες νύχτες που προσπαθούσα τηλεκινητικά να ξεγελάσω το ρολόι, εσύ ήσουν το στήριγμα.

Το μικρό μου σφουγγάρι που απορροφά κάθε αδυναμία, κάθε φόβο, κάθε πικρία, κάθε απογοήτευση. Ο φύλακας άγγελος που δε με άφηνε να πονέσω,

που με προστάτευε από τις σκέψεις, τους ήχους και τις διαθέσεις.

Στο πλάι σου τόλμησα να αμφισβητήσω δεδομένα

και να δεχτώ να μην κοιτάω την πανσέληνο κατάματα...

Με γνώμονα τη φωνή σου σήκωνα το κεφάλι μου και χάζευα τ' αστέρια.

Κράτα με δίπλα σου, δείξε μου τη γωνία που θα κοιμηθώ και άσε με εκεί.

Τα παράπονα δε χωρούν στις προτάσεις μου...

Κι αν καμιά φορά χωρούν,

είναι επειδή νιώθω την ανάγκη να καθησυχάσω τις ανασφάλειές μου.

Εσύ, όμως, και πάλι εκεί... να με κρατάς!

Μαζί σου νιώθω πιο δυνατός και αυτό το κουράγιο το φυλάω στο σεντούκι των αντοχών μου.

Να θυμάσαι... Καθώς θα πέφτεις, εγώ θα βάλω το κλειδί του σεντουκιού στο χέρι σου.

Και για λίγο θα γίνω εγώ το στήριγμα, το σφουγγάρι,

ο φύλακας άγγελος, ο λόγος για να χαμογελάσεις...

Αν μη τι άλλο σου το χρωστάω...

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ...

Είναι πολλά τα χρόνια που ερωτεύομαι...

Συνειδητά αρνήθηκα να βαφτίσω την καρδιά μου αγκινάρα! Τη φωνάξα τριαντάφυλλο και αυτή γύρισε.

Είναι ένα λουλούδι και αυτό είναι το μόνο σίγουρο!

Έρχονται μέρες που είναι ανθισμένο και μοσχοβολάει και ομορφαίνει τον κόσμο.

Έρχονται μέρες που είναι ένα μπουμπούκι που υπόσχεται πως με την κατάλληλη φροντίδα θα μπορούσε να γίνει το πολυτιμότερο άνθος.

Κι έρχονται και μέρες που είναι ένα μαραμένο "πράμα", ένα φυτό που δεν έχει πια ανάγκη το φως, το νερό, το χώμα. Έχει αγκάθια και προστατεύεται, ρίζες και αντέχει, άρωμα και μαγεύει...

Είναι κομμάτι δικό μου. Κομμάτι φτιαγμένο από επιθυμίες, πάθη και δάκρυα.

Είναι το πέρασμά μου από τον Παράδεισο στην Κόλαση με ένα πετάρισμα των βλεφάρων.

Είναι η τυφλή υποταγή και η απεριόριστη εμπιστοσύνη που συνδυάζονται με την εσχάτη προδοσία και την ακαταμάχητη επιβολή και με κάνουν να νιώθω ζωντανός.

Είναι τα "θέλω" μου και τα "πρέπει" μου που συγκρούονται με τα "εγώ" μου και τα "είμαι" μου...

Κι όλα αυτά είναι πολλά, απλώς γιατί...

είναι πολλά τα χρόνια που ερωτεύομαι!

SEARCHING FOR...

Εδώ και πολλά χρόνια, όσο κι αν το αρνούμαι, αναζητώ εκείνον που θα αποτελεί το Α και το Ω μου. Εκείνον που θα μου δίνει μεγαλύτερη ανάσα από αυτή που μπορώ να πάρω...

Τον άνθρωπο που μέσα στα μάτια του θα ζωντανεύω έναν κόσμο αλλιώτικο από το δικό μου.

Κι όμως...

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια νιώθω πως το κενό είναι μεγάλο.

Ακόμα περιμένω. Και θα συνεχίσω να επιμένω και να ελπίζω.

Γεννήθηκα για να αγαπιέμαι και κανένας και τίποτα δε μπορεί να ανατρέψει αυτό το "σκοπό"...

Ακούς...;

Κι ΑΝ ΛΕΝΕ πως σε τούτη τη ζωή...

μόνοι ερχόμαστε και φεύγουμε... ΠΙΟ ΜΟΝΟΙ,

ΕΓΩ ΥΠΑΡΧΩ, γιατί ζεις κι εσύ

κι όταν φύγεις θα με δεις ΣΤΟ ΙΔΙΟ το βαγόνι...