Η ΚΟΛΛΗΤΗ ΜΟΥ, Η ΑΡΝΗΣΗ!

ΑΡΝΟΥΜΑΙ...

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να γράψω για σένα.

Θέλω να γράψω για μένα...

Να μιλήσω για μένα, να ονειρευτώ για μένα, να υπάρχω για μένα.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να σε σκέφτομαι και να χαμογελώ.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να σε νιώθω κάπου "εκεί".

ΑΡΝΟΥΜΑΙ όσα πέρασαν, όσα έφυγαν...

ΑΡΝΟΥΜΑΙ, όμως, κι όλα όσα είναι ακόμα εκεί.

Τα ΑΡΝΟΥΜΑΙ όλα...

Πρώτα εσένα και μετά αυτά που μου δάνεισες.

Γιατί όλα δανεικά είναι...

Γι' αυτό και πρέπει να ξοφλήσουμε.

Όπως λέει κι ο πολύς ο κόσμος...

"οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς τους φίλους"!

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να το δεχτώ...

Ποτέ ΔΕΝ υπήρξαμε, ποτέ ΔΕ θα γίνουμε...

Και ΔΕΝ είναι θέμα λογαριασμών, γιατί οι δικοί μας έκλεισαν.

Είναι θέμα επιθυμιών.

Επιθυμίες ασυγκράτητες, αυθόρμητες, αιμοδιψείς...

Σε ΑΡΝΟΥΜΑΙ...

Σε ΑΡΝΟΥΜΑΙ και νιώθω και θυμό!

Αλλά ΔΕΝ κλαίω...

Και ΔΕ θα κλάψω!

Τώρα πια μοιάζω με έρημο...

Είχα κάποτε μία όαση και ξεριζώθηκαν τα δέντρα.

Η άμμος ρούφηξε τα νερά.

Κι η όαση στέγνωσε.

Τώρα πια ΔΕ μοιάζω...

Είμαι έρημος!

Έρημος, αλλά ΟΧΙ μόνος.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να είμαι μόνος μου...

Θα σε ξορκίσω και θα με δεις όπως ΔΕ με έχεις δει ποτέ...

Αδιάφορο...

ΑΡΝΟΥΜΑΙ την κοινή μας "ζωή",

αλλά ένα πράγμα ΔΕΝ ΑΡΝΟΥΜΑΙ.

ΔΕΝ ΑΡΝΟΥΜΑΙ την αγάπη που ένιωσα για σένα.

ΌΧΙ για άλλο λόγο...

Απλώς για να θυμάμαι, τη μέρα που θα πάψω να ΑΡΝΟΥΜΑΙ,

ότι έχεις κι εσύ μια θέση που σου αξίζει.

Κάπου μέσα μου μαζί με όλους όσους πέρασαν

και τελικά ΔΕΝ άγγιξαν...