ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ

Έρχονται αλλαγές. Στοπ. Σε όλα τα επίπεδα. Στοπ. Και καμία δεν επέλεξα εγώ. Στοπ.

Η ΕΡΩΜΕΝΗ

Σε ελκύει γιατί δε σου θυμίζει τη γυναίκα σου. Ενώ αυτή η "θέση" μπορεί να καταληφθεί ταυτόχρονα από πολλές, εκείνη προσπαθεί να είναι η μία και μοναδική. Τυπικά πάντα δεύτερη, αλλά η μία και μοναδική. Σε κοιτάζει με το πιο λάγνο βλέμμα της και ξανανιώθεις παιδί γεμάτο ορμές. Σου δημιουργεί την επιθυμία να πέσεις πάνω της σα λυσσασμένο ζώο και να της σκίσεις τα ρούχα, να τη ρίξεις κάτω και να κάνεις το κορμί της τρόπαιο. Κι εκείνη να είναι παραδομένη στα χέρια σου. Ξέρει τον τρόπο να σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα και τις γκρίνιες που σε κουράζουν. Είναι απόλυτα αφοσιωμένη και κάθε στιγμή σου αποδεικνύει ότι η αστάθεια της σχέσης σας είναι το μυστικό της επιτυχίας της. Γνωρίζει καλύτερα από όλους πότε μπορεί, πότε "την παίρνει" να ξεσπάσει... Διεκδικεί εσένα... Σου δηλώνει το πάθος της, τον ενθουσιασμό της, το θαυμασμό και τον ερωτισμό της και εσύ νιώθεις τυχερός που την έχεις. Προσπαθεί, κοπιάζει θα έλεγα, για να μη χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσει τις ηθικές σου αναστολές. Αυτές που θα σε έκαναν να πισωπατήσεις, να νιώσεις την "ασφάλεια" του συνηθισμένου, να απομακρυνθείς και να πάψεις να την έχεις δίπλα σου. Γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη το κορίτσι σου, η "γυναίκα" σου και προσωποποιείς σε αυτήν τον πόθο σου. Εσύ τη δωροδοκείς... Ακριβά, λαμπερά, μοναδικά δώρα. Κοσμήματα, ρούχα, ακίνητα... Εκείνη θέλει κάτι άλλο. Κάτι που δεν εκτιμάται από τη θέση που έχεις στην εταιρεία, ούτε από το πάχος του πορτοφολιού σου. Αλλά αυτό δεν τολμάει να το ζητήσει. Αγωνίζεται να διαφέρει ξεκάθαρα από τη "νόμιμη". Και αυτό που -πλέον- ζητάει είναι προνόμιο της άλλης. Κι αυτή σιχαίνεται τη σύγκριση. Μένει σταθερή σε όλα αυτά που σε έκαναν να τη βάλεις στη ζωή σου. Να την κρατήσεις δίπλα σου. Να της παραχωρήσεις δικαιώματα. Και φθείρεται...

Έτσι νιώθω... Μόνο που εμένα δε με πηδάνε καν!

ΧΡΩΣΤΟΥΜΕΝΑ

Στη ζωή όλα είναι θέμα "δούναι και λαβείν"... Σου χρωστάω, μου χρωστάς, δίνω, παίρνεις. Οι συνδυασμοί πολλοί, οι δοσοληψίες ατελείωτες. Οι παλιοί έλεγαν πως "οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς τους φίλους" και όλοι σπεύδουν -ή έστω έτσι θα έπρεπε να κάνουν- να τακτοποιήσουν εκκρεμότητες, ώστε να είναι εντάξει απέναντι στους άλλους. Και καλά κάνουν...

Αυτή τη στιγμή, όμως, νιώθω πως χρωστάω κάτι στον εαυτό μου. Και μου το ζητάει τόσο έντονα που πολλές φορές σκέφτομαι πως αυτή η "οφειλή" μπορεί να είναι και η αιτία που κάτι δεν πάει καλά. Πολλές φορές η επιθυμία που δεν υλοποιείται σε κατατρώει και δε σε αφήνει να κάνεις ένα βήμα... Μήπως, βέβαια, συμβαίνει το ίδιο και με την αμφιβολία; Ποιος ξέρει...;

 

Το θέλω...

Κι αφού το θέλω, θα το μπορέσω.

Το μπορώ...

Κι αφού το μπορώ, θα το αντέξω.

Το αντέχω...

Κι αφού το αντέχω, θα το κάνω.

Θα το κάνω κι ας μου βγει και σε κακό...

F.A.Q.

Δύο άνθρωποι και μία πορεία. Ο καθένας παίρνει το δρόμο του και ακολουθεί δικές του οδούς για να επιτευχθεί το καλύτερο. Τι γίνεται όμως όταν το "καλύτερο" του ενός δεν έχει καμία σχέση με το "καλύτερο" του άλλου; Ποιες ευθύνες πρέπει να χρεωθούν και ποιες δικαιολογίες καλύπτουν τα κενά και των δύο;

Η επικοινωνία είναι -εκ των πραγμάτων- δύσκολη, η μουσική δε βοηθάει, η απόσταση δε μικραίνει και τα θέλω... αλληθωρίζουν! Είναι δυνατόν η αγάπη "που όλα τα υπομένει" να κουράζει, να εξαντλεί; Είναι δυνατόν η αγάπη να ζυγίζεται και να απαιτήσει κανείς μεγαλύτερο μερίδιο από αυτό που του αναλογεί; Και αν δύναται κάτι τέτοιο ποιος ορίζει το βάρος της και ποιος τις αναλογίες;

Συναντάται δυσκολία στην αποδοχή του συναισθήματος ως έχει... Το έχεις και δε σου φτάνει, θέλεις κι άλλο. Απληστία... Είναι αυτό εγωισμός; Είναι αυτό ζήλεια; Πόσο εύκολα ξεχωρίζεις τις "αγάπες"; Εντάξει, η αγάπη της μάνας είναι εύκολη στο διαχωρισμό. Η αγάπη του φίλου είναι σχεδόν πάντα κατανοητή. Η άλλη η αγάπη όμως; Αυτή που σε πονάει περισσότερο και πιο συχνά από τις άλλες; Πόσο εύκολα την ξεχωρίζεις αυτή;

Πολλές ερωτήσεις... Και δεν ξέρω αν έχει νόημα η αγάπη, όταν προσπαθείς να την αναλύσεις. Αλλά εγώ, προσωπικά, έχω ανάγκη αυτή την ανάλυση. Έχω ανάγκη και την επιβεβαίωση και το συναίσθημα -το δυνατότερο όλων αποκλειστικά και μόνο για μένα- και την προσοχή και την προσήλωση. Μπορεί έτσι να υποτιμώ την αγάπη, αλλά στον απολογισμό μου νιώθω "πιο πολύς" απέναντι στους δαίμονες μου. Και σε αυτούς... δε χαρίζομαι!