Η ΕΡΩΜΕΝΗ

Σε ελκύει γιατί δε σου θυμίζει τη γυναίκα σου. Ενώ αυτή η "θέση" μπορεί να καταληφθεί ταυτόχρονα από πολλές, εκείνη προσπαθεί να είναι η μία και μοναδική. Τυπικά πάντα δεύτερη, αλλά η μία και μοναδική. Σε κοιτάζει με το πιο λάγνο βλέμμα της και ξανανιώθεις παιδί γεμάτο ορμές. Σου δημιουργεί την επιθυμία να πέσεις πάνω της σα λυσσασμένο ζώο και να της σκίσεις τα ρούχα, να τη ρίξεις κάτω και να κάνεις το κορμί της τρόπαιο. Κι εκείνη να είναι παραδομένη στα χέρια σου. Ξέρει τον τρόπο να σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα και τις γκρίνιες που σε κουράζουν. Είναι απόλυτα αφοσιωμένη και κάθε στιγμή σου αποδεικνύει ότι η αστάθεια της σχέσης σας είναι το μυστικό της επιτυχίας της. Γνωρίζει καλύτερα από όλους πότε μπορεί, πότε "την παίρνει" να ξεσπάσει... Διεκδικεί εσένα... Σου δηλώνει το πάθος της, τον ενθουσιασμό της, το θαυμασμό και τον ερωτισμό της και εσύ νιώθεις τυχερός που την έχεις. Προσπαθεί, κοπιάζει θα έλεγα, για να μη χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσει τις ηθικές σου αναστολές. Αυτές που θα σε έκαναν να πισωπατήσεις, να νιώσεις την "ασφάλεια" του συνηθισμένου, να απομακρυνθείς και να πάψεις να την έχεις δίπλα σου. Γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη το κορίτσι σου, η "γυναίκα" σου και προσωποποιείς σε αυτήν τον πόθο σου. Εσύ τη δωροδοκείς... Ακριβά, λαμπερά, μοναδικά δώρα. Κοσμήματα, ρούχα, ακίνητα... Εκείνη θέλει κάτι άλλο. Κάτι που δεν εκτιμάται από τη θέση που έχεις στην εταιρεία, ούτε από το πάχος του πορτοφολιού σου. Αλλά αυτό δεν τολμάει να το ζητήσει. Αγωνίζεται να διαφέρει ξεκάθαρα από τη "νόμιμη". Και αυτό που -πλέον- ζητάει είναι προνόμιο της άλλης. Κι αυτή σιχαίνεται τη σύγκριση. Μένει σταθερή σε όλα αυτά που σε έκαναν να τη βάλεις στη ζωή σου. Να την κρατήσεις δίπλα σου. Να της παραχωρήσεις δικαιώματα. Και φθείρεται...

Έτσι νιώθω... Μόνο που εμένα δε με πηδάνε καν!