ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΠΕΦΤΕΙΣ...

Κράτα με...

Κράτα με, όπως με κρατούσες τόσα βράδια που ανέπνεα ακούγοντας τη φωνή σου.

Τόσες νύχτες που προσπαθούσα τηλεκινητικά να ξεγελάσω το ρολόι, εσύ ήσουν το στήριγμα.

Το μικρό μου σφουγγάρι που απορροφά κάθε αδυναμία, κάθε φόβο, κάθε πικρία, κάθε απογοήτευση. Ο φύλακας άγγελος που δε με άφηνε να πονέσω,

που με προστάτευε από τις σκέψεις, τους ήχους και τις διαθέσεις.

Στο πλάι σου τόλμησα να αμφισβητήσω δεδομένα

και να δεχτώ να μην κοιτάω την πανσέληνο κατάματα...

Με γνώμονα τη φωνή σου σήκωνα το κεφάλι μου και χάζευα τ' αστέρια.

Κράτα με δίπλα σου, δείξε μου τη γωνία που θα κοιμηθώ και άσε με εκεί.

Τα παράπονα δε χωρούν στις προτάσεις μου...

Κι αν καμιά φορά χωρούν,

είναι επειδή νιώθω την ανάγκη να καθησυχάσω τις ανασφάλειές μου.

Εσύ, όμως, και πάλι εκεί... να με κρατάς!

Μαζί σου νιώθω πιο δυνατός και αυτό το κουράγιο το φυλάω στο σεντούκι των αντοχών μου.

Να θυμάσαι... Καθώς θα πέφτεις, εγώ θα βάλω το κλειδί του σεντουκιού στο χέρι σου.

Και για λίγο θα γίνω εγώ το στήριγμα, το σφουγγάρι,

ο φύλακας άγγελος, ο λόγος για να χαμογελάσεις...

Αν μη τι άλλο σου το χρωστάω...