Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΦΟΡΑ (έτσι όπως θα ήθελα να είναι...)

Σου χτυπώ την πόρτα και ανυπομονώ... Ακούω τον ήχο που κάνουν οι παντόφλες σου. Διασκεδάζω που σέρνεις τα πόδια σου όταν περπατάς. Πλησιάζεις και παίρνω μία τελευταία βαθιά ανάσα. Σκέφτομαι όλα όσα έχουμε πει κι όλα όσα έχουμε νιώσει και η πόρτα ανοίγει. Ουσιαστικά εκπνέω στο πρόσωπό σου. Με κοιτάς, χαμογελάς και δε σχολιάζεις το πόσο αγχωμένος νιώθω. Και το εκτιμώ...

.............................

Βγαίνω από το υπνοδωμάτιο και φοράω μία φαρδιά φόρμα και ένα εφαρμοστό t-shirt. Εσύ έρχεσαι από την κουζίνα κρατώντας δύο μεγάλες κούπες. Βγαίνει ατμός και εύχομαι να είναι σοκολάτα. Άλλωστε αυτό δε λέγαμε κάποτε; Μου λες πως θα κρυώνω με το μπλουζάκι που φόρεσα. Παίρνω ύφος επιβλητικό και σε διαβεβαιώνω πως δε θα κρυώνω. Γνέφεις συγκαταβατικά και αφήνεις τις κούπες στο τραπεζάκι. Μου δείχνεις με την ανοιχτή σου παλάμη τον καναπέ. Κάθομαι και βγάζω τις κάλτσες μου... Αλλάζω θέση για να μην κρυώνουν τα πόδια μου και τα τρίβω ελαφρώς για να μην το καταλάβεις. Αλλά εσύ, σαν να το έχεις ήδη στο μυαλό σου, σηκώνεσαι και φέρνεις μία κουβέρτα. Μου τα σκεπάζεις. Σου χαμογελάω γλυκά, μου ανταποδίδεις το χαμόγελο και με ρωτάς πώς νιώθω...

.............................

Είναι όμορφα... Με έχεις αφήσει να κουλουριαστώ στην αγκαλιά σου και μου χαϊδεύεις την πλάτη με τα ακροδάχτυλά σου. Τα μάτια μου είναι κλειστά και τη μία σου λέω πόσο μου αρέσει και την άλλη πόσο με γαργαλάς. Νιώθω να σκύβεις το κεφάλι. Το πηγούνι σου ακουμπάει στην κορυφή του κεφαλιού μου. Καπνίζεις και το δωμάτιο μυρίζει σοκολάτα και τσιγάρο... Σηκώνω το κεφάλι μου και σε κοιτάω. Δε μιλάς. Με ρωτάς παιχνιδιάρικα με τα μάτια... Σου λέω ότι ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή μήνες. Χαμογελάς... Προφανώς κι εσύ! Σε κοιτάω και παρακαλάω με τα μάτια να με φιλήσεις. Μένω ακίνητος και σε κοιτάω... Σκύβεις το κεφάλι και σταματάς σε απόσταση αναπνοής από τα ξεραμένα χείλια μου. Τότε ανοίγεις το στόμα σου και...

.............................

Ονειρεύεσαι, ε; Σκέφτεσαι πως θα ήθελες να γίνουν, ε; Τι να σου πω, ρε... Τι να σου πω; Αυτή είναι η δική μου φωνή. Γιατί όταν έπρεπε να κόψω τη γλώσσα της λογικής μου, είπα πως φοβάμαι τα αίματα... Για να φοβάμαι τελικά μία ζωή εμένα...

Τώρα πήγαινε ψόφα, παλιογαμημένε καργιόλη... Για να μάθεις...