ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού και τα λίγα αυτοκίνητα που διασχίζουν το δρόμο που βρίσκεται πίσω μου θα νομίζουν ότι ατενίζω το πέλαγος. Θα μιλάνε για μία κοπελίτσα -μπορεί να με αποκαλούν και "τρελή"- που κάθεται ολομόναχη στο σκοτάδι και ονειρεύεται τον πρίγκιπά της. Αλλά δε με πειράζει. Εσύ ξέρεις πως νιώθω. Και αφού με καταλαβαίνεις, έρχομαι λίγο πιο κοντά σου.

Φοράω ένα τζιν παντελόνι και ένα μαύρο μακό φανελάκι. Άφησα το αυτοκίνητό μου λίγο πιο κάτω και περπάτησα μέχρι το σημείο που στέκομαι τώρα.

Σκέφτηκα ότι μπορεί να φυσάει, παρά τη ζέστη που έχει τις τελευταίες μέρες, και πήρα μαζί μου μία λεπτή ζακετούλα. Αλλά δεν τη φοράω... Προτιμώ να με διαπερνάει η υγρασία.

Τον τελευταίο καιρό ψάχνω εναγωνίως τρόπους να νιώθω πιο ζωντανή. Δεν είμαι μόνη μου.

Επιβλητικός ο κόλπος του Λαγανά αυτή την ώρα.

Το φεγγάρι αγγίζει με τη λάμψη του τη θάλασσα και της δίνει αυτό το χρυσαφί χρώμα που έχει εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες. Χάνομαι πάνω σε αυτή τη χρυσαφιά απόχρωση. Σκέφτομαι, σκέφτομαι πολύ και σαν άλλο ουράνιο τόξο αυτό το χρυσό πέρασμα, που ξεκινάει από την ακτή και καταλήγει στον ορίζοντα, με ταξιδεύει πάνω από τη θάλασσα.

Ακουμπάω τις παλάμες μου στη φουσκωμένη κοιλιά μου και ασυναίσθητα χαμογελάω. Άραγε μεταδίδεται η αισιοδοξία; Ποιος ξέρει...

Οι σκέψεις και τα ταξίδια μου τελειώνουν απότομα.

Σε βλέπω... Μία έντονη παρουσία, ένα βρεγμένο καλοστεκούμενο κουστούμι και ένας ανεπανάληπτος ρυθμός. Σε νιώθω... Μία άτρωτη ασπίδα προστασίας, ένα συναίσθημα αλτρουισμού και επιβίωσης. Σε θαυμάζω... Άραγε ανησυχείς κι εσύ; Άραγε αυτή τη στιγμή νιώθεις τον πανικό; Σε κατακλύζουν κι εσένα εκατοντάδες αναπάντητα ερωτήματα;

Σκέφτομαι συχνά τον κόσμο μας. Το πώς ήταν και το πώς τον καταντήσαμε. Και θυμάμαι τη γιαγιά μου να αναρωτιέται σε τι κόσμο θα μεγαλώσω. Κι όμως... Εγώ μεγάλωσα. Το δικό μου το παιδί, όμως, θα είναι τόσο τυχερό; Το δικό σου θα είναι τόσο τυχερό; Ή κάποια αλεπού θα το σκοτώσει, πριν μπει στο νερό, αλλιώς κάποιος γλάρος, αφού θα κολυμπάει;

Τώρα φυσάει πολύ και ο άνεμος με χτυπάει στο πρόσωπο με τα ίδια μου τα μαλλιά. Αλλά και πάλι... Τα δάκρυα δε σταματούν να τρέχουν. Και δε θέλω άλλο πια να σκέφτομαι... Θέλω να πάρω κάποιες ζωές στα χέρια μου. Και θα ξεκινήσω από τις δύο που έχω πιο κοντά μου.

Σου υπόσχομαι να φροντίσω προσωπικά, ώστε τα μωρά σου να φτάσουν σώα και αβλαβή δίπλα σου. Μήπως και κάποιος άλλος μου το υποσχεθεί κι εμένα για το δικό μου το μωρό...