Το ιστολόγιο αυτό ήταν αφιερωμένο στον άνθρωπο που με ενέπνευσε για να το δημιουργήσω. Τώρα είναι αφιερωμένο σε εμένα. Ένα δώρο στον ίδιο μου τον εαυτό...

6.11.10

ΔΗΛΩΣΗ!

Αν μ' αγαπάς τόσο πολύ, όπως λες, μιας και με άφησες κυρίως για το δικό μου το καλό, μάζεψέ τα και φύγε. Δεν είναι πολλά άλλωστε αυτά που έχεις να πάρεις. Από όσα είχαμε, κάποια τα πέταξες, κάποια άλλα τα έσπασες, κάποια τα ξερίζωσες και τα υπόλοιπα τα έσπασες. Κι αν κατά τύχη -ή μήπως ατυχία;- κάτι έμεινε όρθιο, να το αφήσεις σε μένα. Τουλάχιστον εγώ δε γεννήθηκα για να καταστρέφω.

Σημείωση:
Και μη νομίζεις ότι κατάφερες να με κάνεις να σε σιχαθώ, να σε μισήσω ή να φύγω μακριά σου. Ποτέ δε θα διάλεγα εγώ αυτό το δρόμο. Απλώς ήθελα στο παιχνίδι με τους δικούς σου κανόνες, να μη σου τη χαλάσω, ώστε να φύγεις και να νιώθεις νικητής.

Αισθάνεσαι όμορφα τώρα;

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ανωνυμος Νικος.Αχ παληκαρι μου ποσο νιωθω τον πονο σου ! τα χω περασει ! αν ραγισει το γυαλι ραγισε!

το μσν μου ! ειναι panligodejavu@hotmail.gr
με αντιπροσοπευουν οσα γραφεις
θ θελα να τα πουμε!

Ανώνυμος είπε...

Συνήθως, πονάει περισσότερο αυτός που του επιβάλλεται η απουσία. Αλλά μέρα με τη μέρα, αυτό το βάρος που νιώθεις, αυτός ο πόνος στο στήθος, θα απομακρύνονται όλο και περισσότερο μέχρι να σου μείνει μία χλιαρή ανάμνηση. Υπομονή, υπάρχουν φίλοι που είναι δίπλα σου και θέλουν να μοιραστούν το βάρος που νιώθεις.

Μία τεράστια αγκαλιά και ένα γλυκό φιλί από ένα νούμερο...

Hfaistiwnas είπε...

Θα σταθείς στα πόδια σου και θα δεις ότι ήταν κάτι που πόνεσε αλλά σε έκανε πιο δυνατό..
Προσπάθησε..